Er was een tijd, lang geleden, dat mensen nog schrik hadden van cijfers.
Niet van inflatie of hun pensioensaldo, maar van getallen die – godbetert – betekenis droegen.
En bovenaan dat angstaanjagende lijstje stond 666.
Niet 13, niet 7, niet het aantal pillen in mijn weekdoos, maar 666: het getal van het beest.
De incarnatie van het kwaad, recht uit het Bijbelboek Openbaring, hoofdstuk 13 – toeval bestaat niet.
Johannes zag het in een visioen: een beest met zeven koppen, tien horens en vermoedelijk een vreselijk ochtendhumeur, dat opsteeg uit de zee en zich vestigde op aarde, mét bijhorend rijksregisternummer: zes-zes-zes.
En wat dat dan betekende? De antichrist?
Tja. Je mag kiezen: Nero, Napoleon, Nostradamus, Trump, of gewoon de man achter de loketbalie van de mutualiteit.
Of, zoals sommigen fluisteren: het getal van de mens zelf. Van de onvolmaakte mens die denkt dat hij god is, maar ondertussen zijn sokken in de koelkast legt.
En nu, vandaag, op deze onzalige eerste dag van juni, schrijf ik blog nummer 666.
Jawel. Zeshonderdzesenzestig keer heeft Mr willy het toetsenbord beroerd om iets te schrijven over kanker, genezing, bijwerkingen, joggen, sterven, en soms ook gewoon over de supermarkt of een slecht zittende onderbroek.
En nu sta ik dus plots tussen de horens van het beest. Niet bovenaan de hel, niet onderaan de ladder, maar netjes in het midden:
Het beest met een blog.
En neen, ik voel me vandaag niet bepaald beestachtig. Geen zin om met vuur te spuwen of zeven koppen tegelijk te laten spreken (ik ben al blij als ik één gedachte af krijg voor ik ze kwijt ben).
Maar wat moet ik dan met dit blog, dit beruchte blog 666?
Vieren?
Een duivels muziekje opzetten, met Lucifer op saxofoon en de Dood op drum?
Of gewoon… nog eens, heel gewoon, beschrijven hoe het gaat vandaag?
Met een lichaam dat kraakt, een geest die soms aan het afbrokkelen is, en de vraag die maar blijft terugkomen: waarom blijf ik dit eigenlijk doen?
Het antwoord is even eenvoudig als tragikomisch:
Omdat ik het anders niet volhou.
Omdat elk blog een litteken is dat ik zelf mag tekenen, voordat iemand anders het in mijn dossier krast.
Omdat schrijven soms de enige manier is om te zeggen:
Ik ben er nog. Ik ben nog geen beest geworden. Of als ik het al ben: ik ben een aaibaar beest.
En morgen begin ik gewoon aan blog 667.
Weer een stapje verder richting de hemel, of richting het volgende wachtkamernummer.
Maar vandaag?
Vandaag sta ik even stil.
Niet uit angst. Niet uit bijgeloof.
Maar gewoon, omdat ik er even naar wil kijken.
Naar dat getal.
Naar dat beest.
En dan glimlach ik.
Want het heeft mijn stem. En mijn gezicht. En mijn schrijfstijl.
En das toch een beetje duivels, niet ?