Er zijn mensen hier op het forum, iedereen kent ze wel, die élke dag klaarstaan. Met een hartje. Een knikje. Een kwinkslag. Soms zelfs een hele monoloog vol bemoediging en troost waar een doorsnee psycholoog jaloers op zou zijn. En het lijkt alsof ze nooit overslaan. Alsof hun kracht niet opraakt. Alsof ze gemaakt zijn om anderen recht te houden.
Ik kijk daar met bewondering naar. En ook met verwarring, soms.
Want zijn ze echt zo sterk?
Of is dat wat we denken te moeten zijn? Misschien is het makkelijker je te buigen over de pijn van een ander, dan over de jouwe. Misschien voelt het beter om je eigen zorgen te verstoppen achter een grap over kromme tenen of een mislukte darmonderzoek. Misschien leer je met de tijd wel hoe je pijn camoufleert met een kwinkslag, een goed getimede reactie, of gewoon door aan de zijlijn te blijven staan, applaus gevend voor een ander.
En toch. Het blijft me verbazen. Dat je op een plek als deze, waar het leven vaak uit verband ligt, nog zó veel warmte kunt vinden. Zo veel zachtheid van mensen die je nooit in levende lijve hebt ontmoet. Die hun hoofd misschien net als jij met moeite boven water houden, maar toch nog ergens een zwemvest weten op te duiken voor iemand anders.
Misschien is dat wel de enige echte definitie van sterkte. Niet die van stoere woorden of dappere daden. Maar die van iemand die wankelt en toch zegt: “Zeg maar wat jij nodig hebt.” Terwijl zij zelf eigenlijk ook niet meer weten hoe lang zij nog kunnen blijven staan.
Ik weet het niet. Ik bewonder hen. Meer dan ik laat merken. En soms vraag ik me af of zij ook ooit een blog tikken en denken: “Vandaag lukt het niet.” Maar dan tóch iets schrijven. Iets kleins. Iets zachts. Iets dat klinkt als: “Ik ben er nog.”
Nou, dan weet ik het ineens weer.
Ik ook. Nog net.