Of: ik ben geen ontbijt, ik ben een ervaring
Ingezonden door: Prednison
Farmacologisch wondermiddel, gediplomeerd systeembeheerser, elke ochtend op post
Gepubliceerd in: De Prostaatpers
Naar aanleiding van het recent verschenen blog “Kiwi met banaan”, gepubliceerd door een zekere Mr willy waarin ik zonder wederhoor werd afgeschilderd als een opgefokte smeerlap die ontbijtscènes saboteert en brave kankerlijers aanzet tot eetdelirium — zie ik mij genoodzaakt te reageren. Niet uit ijdelheid, maar uit rechtvaardigheidszin.
U moet weten: ik ben geen eitje. Geen croissantje. Geen zachte start van de dag.
Ik ben geen ontbijt. Ik ben Prednison.
Er wordt veel over mij gezegd. Zelden met nuance, vaak met overdreven zuchten en schampere blikken richting apothekersdoos. Men noemt me hongerig, onvoorspelbaar, stemmingsverstorend. Ze beweren dat ik tranen losweek bij kattenreclames, gezichten opblaas tot volle manen, en dat ik mensen op het absurde idee breng om augurken en honingyoghurt te combineren bij het ochtendgloren.
En weet je wat? Ze hebben gelijk. Maar ze vergeten erbij te zeggen waarom.
Ik word geslikt met een slok water en een vleugje hoop, maar wat ik breng is geen kalmte. Ik ben geen pilletje dat je zachtjes streelt. Ik ben een systeemingreep. Een reset. Een hormonale heropvoeding.
Zodra ik land, herschik ik prioriteiten. De bijnieren spitsen hun oren, het immuunsysteem krijgt een spreekverbod, en de hypothalamus wordt wakker met de vraag: “Wie heeft hier de leiding?”
Waarop ik antwoord: “Ik. Vanaf nu.”
Binnen enkele minuten stroomt de energie. Het hart versnelt, de maag begint te roepen, en wie dacht dat honger slechts een gevoel was, ontdekt al snel dat het ook een vorm van bezetenheid kan zijn. Geen boterham volstaat dan. Geen beschuitje stelt tevreden. Er is slechts het diepe, oerverlangen naar vet, zout, suiker en zuur — tegelijk, in veelvoud, en liefst binnen handbereik.
En als er in de buurt nog een kiwi ligt die moeilijk doet, wordt die desnoods met een vork overtuigd.
En dan, wanneer het eerste vreetsignaal gestild is en de koelkast weer adem kan halen, volgt de andere kant van mijn karakter. Want ik ben geen eendimensionaal middel. Ik ben niet alleen honger en hartslag.
Ik breng ook zachtheid. Gevoeligheid. Een zekere vorm van kwetsbaarheid waar zelfs Romeo uit Purmerend niet omheen kan. Bij de eerste de beste herhaling van een All You Need is Love-aflevering week ik tranen los die al jaren verstopt zaten.
Niet omdat ik sentimenteel ben — maar omdat ik toegang heb tot plekken waar de mens zelf liever niet komt.
Toegegeven, ik ben lastig. Mijn bijwerkingen zijn geen lichte briesjes, het zijn atmosferische verschuivingen.
Maar ik ben er met een reden.
Ik breng rust waar het lichaam brandt.
Ik hou Tumor Prostaat in toom waar anderen hem enkel vriendelijk toespreken.
Ik geef geen medelijden, maar macht — tegen een prijs, dat wel.
Dus wanneer men zegt dat ik geen ontbijt ben, dan bevestig ik dat volmondig. Ontbijt is gezellig, veilig, troostrijk.
Ik ben iets anders. Ik ben een uitdaging. Een dagelijkse test. Een confrontatie met wat je lijf nog aankan — en wat niet meer vanzelf gaat.
Maar vergis je niet. Ik ben niet de vijand. Ik ben degene die helpt als niemand anders dat kan.
En als dat betekent dat je elke ochtend met wallen, opgeblazen enkels en een schuldgevoel over je ontbijtbuffet begint, dan vraag ik slechts één ding: wees dankbaar dat ik er ben.
Ik ben geen croissant.
Ik ben Prednison.
En ik verdien uw respect.
Getekend,
Prednison
Opperhormoon in tabletvorm
Dagelijks leider van uw binnenklimaat
Tijdelijk eigenaar van alles wat zwelt, eet of huilt voor 11 uur