Vandaag denk ik aan Boefke.
Aan die oude, trouwe loebas met zijn versleten poten en zijn scheve kop vol zachtheid.
Vandaag denk ik aan Zweef en Mevr. Zweef, die afscheid moeten nemen van hun vriend, hun huisgenoot, hun waker, hun stille kameraad, hun makker.
En ja, ik weet het. Sommigen zeggen: het is "maar" een hond.
Maar weet je, alleen wie ooit van een hond heeft gehouden, die weet hoeveel je verliest als hij er niet meer is en hoeveel liefde hij achterlaat.
En nu moeten jullie hem laten gaan. Niet omdat jullie dat willen, maar omdat het niet anders meer kan. Ouderdom is genadeloos, ook voor Boefke. En omdat leven zonder pijn niet langer mogelijk was.
Zijn heupje, ooit gebroken en nooit echt geheeld, deed hem al jaren pijn. Zijn huid, jarenlang een gevecht, gaf hem de laatste tijd geen rust meer, dag na dag, ondanks alles wat geprobeerd is. Lopen deed hem geen plezier meer. Zelfs het strand, zijn grote liefde, kon hem niet meer verleiden. Zijn lijf was moe.
Zo'n beslissing neem je niet. Die kruipt in je lijf en vreet zich een weg naar je hart. Want het is liefde die loslaat. En dat doet pijn.
Ik herinner me hoe hij was bij ons, bij Frie en mij. Op de Kamanido’s. Zoals Zweef zei: Boefke wist dat er bij ons altijd wel iets te rapen viel.
Hij hoefde niks te zeggen, hij zát daar .Gewoon lief, stilletjes, met een blik die smeekte zonder te smeken. Zo’n blik die alleen oude honden kennen, honden die al een leven lang weten dat echte liefde geen stampij maakt.
En kijk, ik hoop oprecht dat er ergens een hondenhemel is.
Eentje met zachte kussens, trage wandelingen en restjes kip aan tafel.
Waar hij vrij is van pijn. Waar niemand hem nog 'oudje' noemt.
En waar iemand zoals Zweef hem opwacht, ooit. Want sommige vriendschappen overstijgen tijd en afstand.
Dag lieve Boefke, ouwe jongen.
Je hebt je plaats daar meer dan verdiend.