Er zijn van die dagen waarop het chemobrein mij niet vertraagt, maar net overuren maakt. Creatief, zou je kunnen zeggen. Alleen jammer genoeg in het verkeerde genre. Dan stap ik de kringwinkel binnen met het vaste voornemen om niets te kopen — ge moogt het noteren: niks — en dan zie ik toch weer iets waarvan ik niet weet wat het is, maar wél met de diepgewortelde overtuiging dat het iets geniaals moet zijn.
Zo stond ik dus aan de kassa met een zwart plastic voorwerp in mijn hand. Strak design, licht gebogen, met een uiteinde dat ergens zweefde tussen een spatel, een sonde en een UFO-vleugel. En ik dacht: dit is geen toeval. Dit is geen alledaags keukending. Dit… dit is een artefact. Een zeldzaam Star Wars-onderdeel. Een verloren fragment van het Jedi-erfgoed. Misschien wel de vermiste Tamper van Tatooine. Een hulpmiddel bij het trainen van de geest. Of het richten van de Force. Of iets met hologrammen. Het soort vondst waar verzamelaars natte dromen van krijgen of een moord plegen. Er bestaan forums waar mensen jarenlang zoeken naar net zo’n onbenoembaar stukje plastic. En ik — ik had het gewoon gevonden. Voor dertig cent. Een vergeten stukje intergalactische technologie... Genoeg opbrengst om mijn pillen te betalen — en misschien zelfs een nieuwe knie voor Mevr willy.
Thuis legde ik het met de plechtigheid van iemand die net een lichtzwaard heeft ontdekt voorzichtig op het aanrecht. Niet om te koken, wel om het te onderzoeken. Zou het openklappen? Fluisteren als je het aanraakte? Een geheime boodschap bevatten van Obi-Wan zelf? En waar zit die ergens knop voor de dodende lichtstraal ?
“Dit is de Tamper die u zoekt,” prevelde ik, terwijl ik het draaide en keerde.
Maar toen deed ik iets wat Jedi’s nooit doen: ik raadpleegde Google. En die, droog als altijd, sprak:
“Tamper. Accessoire voor de Vitamix-blender. Dient om dikke smoothies naar beneden te duwen.”
En wij, wij bezitten geen Vitamix. Nooit gehad trouwens.
Ik had dus het hulpstuk gekocht van een toestel dat in ons huishouden even veel kans maakt als een raketlanceerbasis in de tuin. De Tamper van Tatooine bleek de Stamper van de Smoothie.
Op dat moment kwam Mevr willy binnen. Ze zag het zwarte ding. Ze zag mij. En haar blik trok samen tot iets wat best omschreven kan worden als: intergalactisch ongeloof.
“Zeg… Jij hebt toch niet… Jij bént toch niet zó dom?”
Ik stamelde nog iets over 'verzamelobject' en 'mogelijk prototype uit het Lucas-archief', maar ik wist: het was voorbij. De droom was uit.
Wat volgde was een les in nederigheid, dertig cent armer. En een preek van drie kwartier over kringwinkeltoerisme, verzameldrang en het feit dat ik blijkbaar elke maand thuiskom met ‘iets waar niemand iets aan heeft, behalve gijzelf en de vuilbak’.
En toch… ergens, diep vanbinnen, geloof ik nog altijd dat het iets is. Iets zeldzaams. Iets wat wacht om herkend te worden door de juiste archeoloog. Of door een gepensioneerde Jedi die zijn tamper kwijt is.
En tot die tijd ligt het in de kast. Tussen de afstandsbedieningen en de reservesleutels. Te wachten.
Want zeg nu zelf: de Force is toch zelden wat je denkt dat ze is.