En nou was ik deze ochtend naar de dokter gestapt voor een voorschrift voor zo’n DEXA-scan. Je weet wel, ter controle van hoe broos mijn botten intussen geworden zijn — kwestie van niet zomaar door mijn zetel te zakken bij het nieuws of in gruis te veranderen wanneer Mevr willy me een liefdesklopje geeft. Ik kreeg het briefje, samen met de terugbetalingsvoorschriften, en wat stond daar:
"Het onderzoek wordt vergoed bij niet-oncologische low impact wervelfractuur."
En toen, met dat chemobrein van mij, had ik toch even een hulplijntje nodig naar ChatGPT. Die legde het me netjes uit, in mensentaal. Dus voor wie ooit met dezelfde vraag zit: ja, een DEXA-onderzoek (oftewel een botdensiteitsmeting) kan terugbetaald worden, maar alleen als je een verhoogd risico hebt op een wervelfractuur — zolang dat risico niet door kanker komt.
Kanker, zo bleek, telt niet mee.
Of beter gezegd: telt niet goed mee.
Botuitzaaiingen? Hormoontherapie? Sluipende afbraak van je skelet tot er alleen nog wat kalkgruis overblijft? Tja. Dat zijn helaas de verkeerde redenen. Er zijn nu eenmaal aandoeningen die de mutualiteit beter begrijpt dan uitgezaaide kanker.
Maar ik had geluk. Want op de achterkant stond het. Eén zinnetje. Eén vinkje.
Langdurig corticosteroïdengebruik (> 7,5 mg prednisolon/dag, meer dan drie maanden).
Aangevinkt. Voor mij. Mr willy, alias Meneer Prednison.
En ineens kreeg ik wél terugbetaling.
Plots was mijn kanker niet langer belangrijk, maar mijn opgeblazen maanhoofd wel. Prednison — dat duivels spul dat je bloeddruk verhoogt, je spieren sloopt, je nachten kortwiekt en je humeur in een soort achtbaan zonder remmen gooit — dat spul redde me dus.
Je zou haast geloven dat er bij de mutualiteit een geheime prednisonfanclub zit. Dat ze daar elke ochtend de dossiers doornemen met een pot koffie en zeggen: “Zeg, deze meneer heeft kanker… jaja… maar wacht eens, ah! hij zit op de prednison! Goedkeuren die hap!”
Dus als je ooit denkt dat kanker het toppunt van medische ellende is, dan zeg ik u: neen. Wat echt telt, is of je er nog een bonuskwaal bij hebt. Een nevenaandoening, een extraatje dat de mutualiteit wél begrijpt. Botbreuken mogen, maar enkel als ze toevallig niét door je kanker veroorzaakt zijn. En als je geluk hebt, zoals ik, en toevallig aan de juiste pillen zit, dan gaat ineens het poortje open.
Zeg nu zelf: dat verdient toch een klein hallelujaatje voor de prednison.
Onze redder. Onze toegang tot het paradijs der terugbetalingen.
Misschien moet ik voortaan mijn pilletje met wat wijwater doorslikken. Je weet maar nooit wat het nog oplevert.