De wedloop naar superintelligentie
Ze noemen het de wedloop naar superintelligentie.
Pfff, alsof de toekomst van de mensheid beslist wordt door wie de meeste nullen achter een bedrag kan plakken. OpenAI, Google, Meta — miljarden vliegen de deur uit alsof het jetons zijn op de kermis van Wommelgem. En kijk daar: Zuckerberg die de slimste koppen ter wereld wegkaapt met bonussen waar zelfs Messi even van zou blozen. Ingenieurs die worden onthaald als apostelen van het nieuwe geloof, witte sneakers aan, blik strak, alsof ze ons stervelingen gaan verlossen van onze eigen domheid.
En intussen?
Zit ik al drie weken te klooien met één formulier. Zogezegd niet vergoed, tenzij je het correct invult, ondertekent, kopieert in drievoud, en dat alles vóór het einde van het kwartaal inlevert. Alsof je niet ziek genoeg bent zonder motivatiebrief van de arts erbij. Je zou haast een notaris meenemen om het allemaal rechtsgeldig te stempelen. Pfff.
Gisteren had ik dat formulier nog willen laten invullen bij de huisarts, maar daar liep het ook al spaak. Die keek naar het vakje “palliatief, ja/nee” alsof ik een pak yoghurt was met een houdbaarheidsdatum. Drie maanden nog, zei ze, alsof het leven zich laat afvinken in een hokje van het Riziv. Nou, ik kan je verzekeren: met een halve kast cappuccino op voorraad en een camper die net gewassen klaarstaat, ben ik nog lang niet over tijd.
Daar verslaan ze de dood, hier zit je op een harde ziekenhuisstoel die elk moment in het museum van Design Vlaanderen kan belanden. De printer doet het niet, de receptionist zegt vriendelijk dat je niet in het systeem voorkomt omdat je naam verkeerd gespeld is. Alsof je pas bestaat wanneer hun computer dat bevestigt. Ik dacht er even aan mezelf te herstarten, maar dan loop je weer het risico dat je geheugen wordt gewist.
Daar spreken ze van general intelligence — modellen die alles begrijpen, alles onthouden, alles doorzien. Nou, ik draai blijkbaar nog altijd op Windows 95, zonder updates. Bijwerkingen die zelfs de fabrikant niet kent, laboresultaten die verkeerd worden ingelezen, en telkens datzelfde zinnetje: “U valt niet in de standaardgroep.” Het zou me niet verbazen mocht ik binnenkort in een Excel-tabblad “overige” belanden.
Misschien moeten ze eerst eens een AI bouwen die zegt: “Het spijt me, dit is moeilijk, en ik zie dat u bang bent.” In plaats van: “Categorie B2/regenvariant. Overlevingskans: 37,4%.” Of gewoon eentje die je dossier begrijpt zonder dat je jezelf moet omscholen tot halve ambtenaar.
Want eerlijk? Ik heb geen goddelijke chatbot nodig. Ik heb liever een die mijn cappuccino bijvult en tegelijk dat stomme formulier juist invult.
Want geloof me, dát zou voor een kankerlijer al pure superintelligentie zijn.
Daar kan geen miljard van Zuckerberg tegenop.
En als die AI er ook nog voor zorgt dat mijn ziekenhuisstoel een kussentje krijgt, dan noem ik dát pas vooruitgang.