Ze zeggen weleens dat je, tegen het einde, een brief moet nalaten voor je nabestaanden. Iets dat blijft wanneer jij er niet meer bent. Geen idee of ik dat zelf ooit echt ga doen, maar als ik er eentje zou schrijven, dan zou hij er ongeveer zo uitzien:
Lieve kleinkinderen,
Als jullie dit ooit lezen, zijn jullie misschien al groter dan ik me nu kan voorstellen. Misschien wonen jullie in huizen die met jullie meedenken, praten jullie meer met avatars dan met mensen, en zitten jullie lessen te volgen met een bril op jullie neus in plaats van een boek op jullie schoot. Of misschien — wie weet — is alles juist weer eenvoudiger geworden, omdat jullie het ingewikkelde moe waren.
Ik kom uit een tijd die voor jullie waarschijnlijk aanvoelt als zwart-wit televisie. Toen de “cloud” nog gewoon een wolk was die in de lucht hing. Toen kranten naar drukinkt roken, telefoons een draaischijf hadden die ratelde, en televisies moesten opwarmen voor ze beeld gaven. Er waren maar een paar zenders, en had je iets gemist, dan was het weg. Dat wachten, dat geduld, dat hoorde bij het leven.
Toen ik jullie leeftijd had, droomde ik van de toekomst. Vliegende auto’s, robots die het huishouden deden, mensen op Mars. Wat er kwam, was anders. Geen glanzende toekomst vol glorie, maar een wereld die stiller werd. Slimmer ook, en tegelijk dommer. Want hoe meer apparaten voor ons begonnen te denken, hoe minder wij zelf nog deden. We begonnen te vertrouwen op stemassistenten, AI-therapeuten, algoritmes die ons vertelden wat we mooi moesten vinden, wat we moesten kopen, op wie we moesten stemmen, en wie we mochten vertrouwen.
Liefjes van mij, ik hoop dat jullie af en toe nog zelf kiezen. Niet omdat het sneller is, of efficiënter, of omdat de meeste likes het zeggen, maar omdat het van jullie komt. Uit jullie buik, uit jullie hart, of uit die rare kronkelende bovenkamer die “ik” zegt.
Misschien zijn de kerken leeggelopen. Misschien heeft niemand het nog over trouwen. Misschien is ‘samen oud worden’ iets wat je alleen nog in oude films ziet van lang geleden. Maar laat jullie nooit wijsmaken dat liefde achterhaald is, of traagheid nutteloos. Sommige dingen — een blik die je begrijpt zonder woorden, een hand die steun geeft zonder dat je erom vroeg, een lach die blijft hangen lang nadat hij verstomd is — daar heeft geen enkel algoritme een antwoord op.
Weet dat ik jullie liefhad, met het beetje toekomst dat mij gegeven was. Dat ik trots was dat ik daddy mocht zijn, en dat ik hoop dat jullie leren leven in een wereld die niet alleen slim is, maar ook zacht.
En als ik intussen een wolk ben geworden in jullie herinnering, laat me er dan eentje zijn die schaduw geeft wanneer het te heet wordt, en licht doorlaat wanneer de zon weer mag schijnen.
Blijf mens, ook al is de rest machine.
Met alles wat ik was en ben,
jullie daddy
Reactie plaatsen
Reacties