“Sommigen vechten voor hun leven; ik vecht voor mijn fles wijn.
Er zijn woorden die een mens koude rillingen bezorgen. ‘Chemotherapie’ is er zo eentje. Maar sinds kort staat er een nieuw, minstens even huiveringwekkend woord op mijn lijst: drooglegging.
Ik bedoel niet die van de jaren ’30 in Amerika, met gangsterhoeden en smokkelwaar in whiskyvaten. Nee, ik vrees een huiselijke drooglegging, georganiseerd door één enkele maar uiterst doortastende dame: Mevr willy. Geen Al Capone die me de das omdoet, maar een kordate echtgenote met een vaste hand aan de kurkentrekker.
De aanleiding? Dat onschuldig bloedonderzoek van gisteren. Tussen de cijfers en de komma’s door suggereerde het dat mijn lever misschien wel eens littekentjes zou kunnen hebben. Littekentjes, pfff...Ik zie dat als een artistieke decoratie – mijn lever wil ook eens wat krassen nalaten – maar de medische wereld geeft daar meteen het label ‘fibrose’ aan. En dat is voer voor de dokters, maar vooral munitie voor Mevr willy.
Ze heeft namelijk een zesde zintuig voor rapporten. Ik hoef niks te zeggen: ze voelt gewoon dat ergens in mijn lijf een waarde wat wiebelt, en dan zie ik haar al naar mijn geliefde fles wijn kijken alsof die persoonlijk verantwoordelijk is voor alles wat er in mijn buik misloopt.
En nou drink ik echt niet zoveel: één fles wijn op vrijdag. Dat is alles. Maar stel u voor dat ze beslist: ‘Voor jouw eigen bestwil, mijn schat, drooglegging!’ Dan ben ik verloren. Dan wordt mijn vrijdagavond, ooit een vrolijke oase in een week van pillen en prednison, gereduceerd tot een glas plat water en een kaasplank die plots naar strafkamp smaakt.
Kijk, met prostaatkanker kan ik leven. Ik aanvaard mijn vergeetachtigheid, mijn pillendozen en zelfs dat ik meer in een ziekenhuis kom dan in een café. Maar dat ze mijn fles wijn zouden afpakken, dat raakt aan de fundamenten van mijn levenskwaliteit. Dat is niet meer geneeskunde, dat is marteling.
Volgende week zit ik bij de endocrinoloog. Hij zal me waarschijnlijk vertellen dat ik een fibroscan moet laten doen om te kijken of mijn lever stugger is dan ikzelf. En pas dán zal ik het thuis vertellen. Want wat niet weet, niet deert. Tien dagen respijt om nog één keer van mijn fles wijn te genieten.
Dus mochten jullie binnenkort een blog lezen waarin ik huilend vertel dat ik effectief drooggelegd bén: stuur dan bloemen. Of beter nog, stuur een fles. Liefst een goede bordeaux. Ik zal hem zorgvuldig verstoppen in de kelder, tussen de reserverollen toiletpapier.
Want in huize Wommelgem begint overleven met een kurkentrekker.