"Olivia, vanaf nu officieel mijn hemelse censuurmanager."
Nou, het moest er eens van komen.
Je schrijft een blogreeks over het hiernamaals, stuurt jezelf als kankerlijer met een voorlopige toegangspas de hemel in, volgt theorielessen vliegen, harpconcerten met kortsluiting en engelen met attitude… en denkt: ach, zolang ik het netjes houd, knijpen ze hierboven wel een oogje dicht.
Tot ik op het onzalige idee kwam om Genesis te herschrijven.
Met een eigenzinnige blik. Een tikje poëtisch. Een vleugje zinnelijkheid. En misschien een paar licht ondeugende passages waarbij Eva iets meer doet met haar vijgenblad dan alleen schaamte bedekken. (Kunstzinnige vrijheid, zullen we maar zeggen.)
Niet gedacht dat ze daarboven zouden meelezen.
Maar bij mijn volgende les stond niet Olivia klaar (mijn gevleugelde begeleidster met het temperament van een verkeersagent in Brussel), maar een officiële oproep: “Meneer willy. Naar Zaal Omega. Persoonlijk onderhoud.”
En ja hoor: daar zat Hij, met mijn boek in zijn handen. Er werd geciteerd. Gegruwd. Gegrijnsd. En uiteindelijk… geglimlacht. Maar ik kreeg wél een waarschuwing: voortaan mag ik niks meer publiceren zonder dat Olivia het naleest. En nog eentje erbij: “Nog één likscène bij een voetwassing, en je reïncarneert als mestkever.”
Het hele verhaal – inclusief de blik die Hij trok toen Hij mijn omschrijving las van Noach als ‘vochtig en hitsig’ – staat vanaf vandaag op mijn andere blogplek: Bericht van Hierboven, De dag dat God mijn boek las.
Lezen op eigen risico. En ja, ik leef nog. Voorlopig.
