Psst, niet zeggen dat ik het gezegd heb, maar.....
Ze staat op de cover.
Mijn schoonmoeder zaliger.
Enfin, een fictieve versie ervan. Want in werkelijkheid zou ze me onterven (en ik heb al zo weinig), de bloemen in mijn gezicht smijten en een petitie starten voor 'respectvolle communicatie tussen zieke schoonzonen en goedbedoelende moeders van hun vrouw'.
Maar toch. Ze staat er. Met een boekje op tafel. Kanker voor Beginners.
En een bos bloemen waarmee je een paard knock-out krijgt.
Ik heb het dus eindelijk gedaan. Het hoofdstuk geschreven dat ik al maanden wilde schrijven, maar telkens uit angst voor represailles heb uitgesteld:
Hoe je de boodschap aan je schoonmoeder brengt.
Want echt, er zijn grenzen aan wat een mens kan verdragen. Hormonale chaos, bestralingen, de geur van ziekenhuislinoleum… oké. Maar je schoonmoeder in tranen, mét wortelcake, én advies van de buurvrouw van tante Trees?
Dat is het soort chemo dat op geen protocol staat.
In het boekje Kanker voor Dummies (jawel, het bestaat echt — en ja, het is met opzet zo genoemd), staat nu een handleiding voor lotgenoten die zich afvragen:
“Hoe zeg ik het in godsnaam aan haar, zonder dat ze een altaar voor me bouwt met Mariabeeldjes en geurkaarsen van de Action?”
De afbeelding bij het artikel is treffend, al zeg ik het zelf. Ik kijk alsof ik net de PSA-waarde van mijn koffie heb gehoord. En zij... zij is klaar om mijn aura te reinigen met kamillethee en passief-agressieve liefde.
Dus, beste lotgenoten, als jullie binnenkort het boekje in handen krijgen — blader gerust even tot aan dat hoofdstuk. Lees. Huiver. Lach een beetje.
En stuur het eventueel anoniem door naar jullie schoonmoeder. Mét een bloemetje.
Maar zeg niet dat ik het gezegd heb.
Mr willy
