Nou, daar staat-ie dan, mijn nieuwste pennenvrucht in Kanker voor Dummies: een ode aan het intiemste van alle medische toneelstukken – het urologisch consult. Of, zoals ik het zelf maar heb genoemd: Het theater van de Tastende Vinger.
Iedere man die er ooit zijn broek voor heeft laten zakken, weet dat dit geen gewone doktersafspraak is. Dit is een ritueel, een choreografie, een samenspel van latex en waardigheid (waarbij dat laatste meestal het onderspit delft). Het begint al in de wachtkamer, waar mannen zwijgend naast elkaar zitten alsof ze in een bus naar het front zijn gestapt. En het eindigt met de arts die, gewapend met zijn handschoen, beveelt: “Ontspan u maar.”
Ja hoor dokter, dat klinkt ongeveer alsof je een kip vraagt kalm te blijven terwijl je haar richting de oven schuift.
In mijn verhaal neem ik jullie mee door dat hele tafereel – van de stoïcijnse blik in de wachtzaal tot het moment dat je weer rechtop staat en doet alsof er niks gebeurd is, behalve dat je plots een tikkeltje meer begrijpt van de kwetsbaarheid van het bestaan. En tegelijk ook van de humor, want geloof me: als je hier geen komedie in ziet, dan ben je verloren.
Dus wie benieuwd is naar hoe een vinger tegelijk kan zoeken naar een prostaat én de grenzen van je waardigheid, die mag zich tegoed doen aan mijn nieuwste hoofdstuk. En voor wie dit allemaal al achter de rug heeft: wees gerust, je staat er niet alleen voor. Er is een hele broederschap die zwijgt, fronst en soms gniffelt – en ik heb hun verhaal voor één keer maar eens hardop verteld.
