een prikje hier, een stukje daar
En na zo'n rectaal onderzoek denk je , nou kan ik alles aan : een biopsie, dat zal wel meevallen.
Een prikje, wat gedoe, en dan weer naar huis met een koekje en een folder.
Nou, vergeet het maar.
Het begint al met antibiotica. Dagen op voorhand. Voor een prikje? Dan weet je: dit wordt geen gewone speldenprik. Dit wordt een militaire operatie, met je prostaat als slagveld. En je ligt erbij als krijgsgevangene — benen omhoog, kroonjuwelen in vol ornaat, terwijl de dokter zijn uitrusting inspecteert alsof hij een barbecue voorbereidt.
Twaalf keer klikt dat ding.
Elke klik een stukje mens, een brokje toekomst, een naald in je innerlijk archief.
En als je dus dacht dat alleen tandartsen dit soort wreedheid aankonden zonder met hun ogen te knipperen, vergeet het maar.
Het hele verslag – rauw, eerlijk, lichtjes overdreven (of net niet) – vind je in het nieuwste hoofdstuk van Kanker voor Dummies.
Titel: "De troon der Vernedering"."
Met liefde geschreven.
Met pijn herinnerd.
En met een restje waardigheid , die ergens tussen prik vijf en zes blijven hangen is
