Coup in het brein van Mr willy
Of hoe Amy het fluitje greep en Prefrontalis zich terugtrok in zijn kelder
Kanker heeft een staatsgreep gepleegd in mijn hoofd. Zonder waarschuwing. Zonder verkiezingen. Zonder applaus.
En ik,Mr willy, de democratisch verkozen leider van mijn eigen zelfbeheersing, mocht het op het nieuws vernemen, meer bepaald in "De Prostaatpers"
Sinds een hele tijd regeert de amygdala — Amy voor de vrienden. Een klein, driftig meisje met grote emoties, een fluitje aan een koordje en het temperament van een peuter op cola. Elk geluid is een bomalarm, elke blik van Mevr willy een aanval op de volksgezondheid. En wat doet mijn prefrontale cortex, die rustige denker achter mijn voorhoofd? Die zit in de kelder met een deken over zijn hoofd. Out of order wegens Tumor Prostaat en hormoon-bliksemschade.
Vroeger had ik nog een rem. Nu heb ik enkel gas. Vroeger dacht ik: even wachten voor ik antwoord geef.
Nu denk ik: BOEM.
En als de stofwolken zijn opgetrokken, staat Mevr willy me aan te kijken alsof ik net met een deegrol op tafel heb geslagen. Wat — toegegeven — metaforisch soms ook zo aanvoelt.
In de nieuwste editie van De Prostaatpers krijgt u het volledige rapport, rechtstreeks uit mijn bovenkamer: een vertrouwelijk bericht van Prefrontalis zelf, de ouwe commandant van kalmte en nuance, die ons vanuit zijn bunker een noodsignaal stuurt. Geen paniekzaaierij (dat doet Amy al genoeg), maar een eerlijke inkijk in wat er gebeurt als je brein, onder vuur van kanker en pillen, stilletjes een andere koers inslaat.
Het is hilarisch, maar het is ook verdomd waar.
En wie weet, herkent u er iets van bij uzelf.
Mr willy
(Ex-bescheiden, nu soms ongeleid projectiel. Maar nog altijd met een warm hart en een tikje zelfspot.)
