Vijf dagen lang hebben we wat rondgezworven. Een hapje Zeeuws-Vlaanderen, een kruimel Oost-Vlaanderen. Bossen die nog roken naar vroeger en dorpjes die sliepen alsof ze al decennia uit het geheugen van de GPS gewist waren.
Maar het ging niet alleen om rust. Nee, er lag nog een lijk in de kast. Een schilderij, met de blik van een clown die mij al jaren zat aan te staren alsof hij elk moment mijn testament wilde ondertekenen. Prachtig vond ik het, ik had het dolgraag ergens opgehangen, maar Mevr willy was onverbiddelijk. Eén clown in huis is al meer dan genoeg, zei ze. En je raadt wel wie ze daarmee bedoelde.
Dus hup, doek weg, verkocht aan een knul uit Wachtebeke.
Verzenden was geen optie: zo’n canvas kost meer om te versturen dan het waard is. Dus spraken we af dat we het zelf zouden brengen, als we toch eens in de buurt waren. Nu dus.
Die jongen in Wachtebeke glunderde alsof hij de Mona Lisa gratis op de kop had getikt. Als dank voor de gratis levering mochten we appels plukken uit zijn boomgaard. Niet zomaar een zakje, nee: een hele bak, minstens twintig kilo, tot de rand gevuld met zonovergoten goud. Zo vol dat je dacht dat Newton er zelf een wet uit had kunnen persen.
Nou, dat hebben we geweten: vier dagen rondrijden in een campertje met zo’n bak zondoorstoofde appels, dat is alsof je logeert in een ciderkelder. Heerlijk de eerste dag, maar op den duur ruikt alles naar appel — je kleren, je kussen, je dromen. Gelukkig word je na dag twee gewoon geurblind en ruik je het zelf niet meer.
En nu zitten we thuis. De clown hangt te grijnzen bij een ander, ons campertje geurt naar calvados, en ik mag een hele dag appels schillen, snijden, koken, pureren. Ik lijk wel een dwangarbeider in een appelbunker.
Maar zeg nou zelf: zo’n reisprogramma kan geen enkele reisorganisatie je bieden. Dat vindt je alleen bij Willy-Tours
