Het is dus weer zover.
Jaren geleden piepte en kraakte mijn nek als een gammele trap in een spookhuis. Artrose, zeiden ze, maar ik zweer je dat er af en toe gewoon een ratel binnenin me loshing. En dat deed knap pijn. Gelukkig kreeg ik toen een epidurale prik die het hele mechaniek weer smeerde, en ik liep opnieuw rond alsof ik net uit de doos kwam.
Helaas, drie jaar later is de olie op en moet er opnieuw geprikt worden. Uiteraard moeten ze weten waar precies, en dat begint dus met een MRI.
Ik bel netjes voor een afspraak. “Eerstvolgende datum: 4 januari, meneer.” Januari! Tegen die tijd kan ik mijn hoofd enkel nog verplaatsen met een katrolsysteem. Maar toen kwam er een speciale aanbieding: “Voor 50 euro supplement, Mr willy, kan het al op 28 september.”
En daar stond ik dan, met mijn telefoon in de hand en het gevoel dat ik net een ontmoeting had gehad met Don Corleone himself. Betaal of wacht. Geen bloed op de trappen, maar wel een rekening in je brievenbus. Het ziekenhuis als maffiaclan, met de MRI als hun gokautomaat.
Ik dacht altijd dat een pizzo iets culinairs was. Een soort Siciliaanse pizza met extra olijven misschien. Maar neen hoor: pizzo is de klassieke maffiataks die je betaalt voor bescherming tegen de maffia zelf. Betaal en je blijft rechtstaan, betaal niet en je zaak vliegt in brand. En plots viel het kwartje: bij ons heet dat geen maffia, maar “klassegeneeskunde”. Je betaalt niet voor bescherming, maar voor “zorg”. Het verschil is dat ze je hier een keurig bonnetje meegeven voor de boekhouding.
Dus ja, ik heb betaald. Want mijn nek kan de wachttijd niet meer torsen. Maar ik voel me gewoon een arme sukkelaar die gechanteerd wordt.
Nou hoop ik wel dat er cappuccino is. Als ze me dan toch willen pluimen, dan graag stijlvol