De trouwe lezers weten het: zoals zijn campertje leeft op mazout , leeft Mr willy op cappuccino
Elke ochtend begint met hetzelfde ritueel. Niet met wierook of gregoriaanse gezangen, maar met twee schepjes uit mijn oranje bus: Cappuccino caramel, jawel. Daarbovenop nog een toefje deca — om Mevr willy gerust te stellen dat mijn hart niet als een opgefokte cavia gaat rondtollen — en tenslotte een scheut melk, want zonder wit schuim is het toch maar poederwater.
Dat brouwsel is mijn startmotor. Zonder dat spul geen blogs, geen inspiratie, geen verhalen. Mijn schrijvershand loopt niet op inkt, maar op instant cappuccino. Het is mijn geestelijk infuus: een rechtstreekse lijn naar mijn verbeelding.
Ik heb intussen een flinke oorlogsvoorraad in huis. De bussen staan mooi gestapeld in de kast, noodrantsoenen voor een derde wereldoorlog, zeg maar. Met Poetin weet je maar nooit. Stel dat ik door mijn voorraad heen zou zitten dan begint de stress: zal ik straks nog woorden op papier krijgen, of moet ik overschakelen op rooibosthee? Pfff, dan leest niemand nog iets.
En nou heb ik een tijdje geleden de ontdekking van de eeuw gedaan : in België kost zo'n bus 5€70, in Duitsland kost diezelfde bus 3€15. De helft! In exact dezelfde Aldi, met dezelfde oranje verpakking en hetzelfde kopje cappuccino op de voorkant. Alleen de kassajuffrouw zegt Guten Tag in plaats van Dag meneer. Het scheelde niet veel of ik had in Eupen een smokkelroute opgezet. Een thermos in de koffer, een omweggetje langs de grens en hop: weer vijf bussen rijker. Mocht de douane me tegenhouden, zou ik ze gewoon één mok aanbieden. Daar word je milder van.
Stel je eens voor dat die logica ook zou gelden voor kankermedicatie. Dan zou ik in Aken voor de helft van de prijs een doos prednison en een spuit decapeptyl mee naar huis sleuren. Helaas, dat zit er niet in. Mijn pillendoosje blijft schaamteloos Belgisch geprijsd.
Dus ja, ik blijf maar trouw lepelen uit mijn gouden bus cappuccino. En ergens koester ik de stille hoop dat dat warme caramelspul misschien ook de etterbakjes in mijn lijf wat onder de duim houdt. Want als je de alternatieve geneeskunde mag geloven, helpt alles: van kurkuma tot kamelenmelk, van kristallen onder je hoofdkussen tot genezende trillingen in Tibetaanse klankschalen. Waarom dan geen Aldi-cappuccino? Er zijn hele volksstammen die zweren dat je tumor slinkt van broccoli-sap, dat citroenschillen kanker verdelgen en dat je met een shotje aloë vera langer leeft dan Methusalem. Nou, dan mag mijn cappuccino toch ook wel een plaatsje opeisen in de homeopathische eregalerij? Het heeft in elk geval het voordeel dat je er geen afwas van krijgt, behalve een mok en een lepel.
En wie weet, misschien liggen mijn uitzaaiingen inderdaad al lang met een stroopwafeltje in een hoekje te knabbelen, gesust door de zoete karameldampen, zachtjes mompelend: Laat hem nog maar even bloggen, we zitten hier goed.
Nou, als dát geen alternatieve therapie is, dan weet ik het ook niet meer.
Reactie plaatsen
Reacties