We hebben zojuist de laatste praline soldaat gemaakt. Een blinkend ding van Neuhaus, gevuld met iets dat ik niet kon thuisbrengen maar dat volgens de verpakking zijn gewicht in goud waard moet zijn. Zeg nu zelf: een doos van 103 euro — voor dat bedrag verwacht ik eigenlijk dat er minstens champagne inzit en dat er bij elke hap een strijkorkest uit de kast springt.
Die pralines kregen we vorige week, toen we ons gouden jubileum vierden. Voor de enkeling die het nog niet wist: Mevr willy en ik zijn vijftig jaar getrouwd. Vijftig jaar! Dat klinkt alsof je een Oscar krijgt voor uithoudingsvermogen, maar in werkelijkheid was het gewoon een gezellig etentje in heel kleine kring. Geen zaal, geen fanfare, geen dansavond — gewoon een handvol mensen die belangrijk zijn. En eerlijk: dat was perfect. En goedkoop.
Zoonlief stond erop om alles zelf te regelen én te betalen. Pas na veel aandringen mochten wij een stukje bijleggen, al was het meer voor de vorm dan voor het geld. En alsof dat nog niet gek genoeg was, kregen we achteraf nog waardebonnen: honderd, honderdvijftig euro, en dus die doos pralines van luxeniveau.
Pfff. Hoe moet een mens als ik, die het moet trekken met een armemensenpensioentje, daar nog aan uit geraken? Ik kom uit een tijd dat wijzelf goedkoop waren. Mijn eerste vakantiewerk op mijn zestiende bracht me welgeteld vijftig cent per uur op. Een halve euro! Ik voelde me toen de koning te rijk, alsof ik in mijn eentje de Nationale Bank had leeggehaald. En nu? Eén praline kost dus evenveel als een uur werken in mijn jeugd. Sterker nog: die hele doos pralines was voor mijn zestiende ik een volle werkmaand. En geloof me, daar moest toen stevig voor gebikkeld worden: geen airco, geen ergonomische stoelen, gewoon sjouwen, zweten en gehoorzamen.
Het leven is sindsdien wat scheefgetrokken. Je krijgt tegenwoordig meer waardebonnen dan je kunt opdoen, maar minder grip op de prijzen. Voor iemand met een klein pensioen voelt het alsof je meespeelt in een bordspel waarvan je de spelregels niet meer snapt, laat staan dat je nog kunt winnen. Gelukkig bestaat er cappuccino: ook al duur zat, maar wél schuim dat iets oplevert.
En toch, toen ik daar zat naast Mevr willy, met dat glas in de hand en onze kinderen en kleinkinderen om ons heen, voelde ik ineens dat het niet draait om pralines of bonnen. En alhoewel geld het leven wel een stuk aangenamer maakt, dat geef ik grif toe, maakt het je niet noodzakelijk gelukkig.
Die avond was ik rijk, écht rijk. Niet door de inhoud van mijn portemonnee, maar door wat er naast mij zat die avond. Vijftig jaar samen. Dat kan geen enkele praline ter wereld toppen.
Al mag er gerust nog een tweede doos komen. Voor ons diamanten jubileum, bijvoorbeeld.
Reactie plaatsen
Reacties