Nou, het is weer zover. Terwijl ik me afvraag of mijn cappuccino deze keer wat meer melk of wat meer schuim bevat, zijn er in Silicon Valley weer knappe koppen aan het broeden op de toekomst. Periodic Labs heet het nieuwe speeltje. Een stelletje overlopers van OpenAI, DeepMind en Meta die hun miljoenen aan aandelen hebben ingeruild voor een laboratorium vol robots met witte jasjes. Waarom iemand dat vrijwillig doet, begrijp ik niet helemaal, maar soit.
Hun missie? Geen gezeur meer over superintelligentie of een chatbot die je belastingaangifte invult, maar échte wetenschap: natuurkunde, scheikunde, medicijnen. Robots die poeders mengen met dezelfde koppigheid waarmee ik mijn cappuccino roer wanneer ik hoop dat er nog eens een gedachte in mijn hoofd blijft plakken. En ze blijven proberen, koppig en onverstoorbaar, tot er iets ontstaat dat misschien ooit iemand helpt. Jefke Proefbuis 2.0, maar dan met 300 miljoen startkapitaal en zonder slecht humeur.
En dan, ja, komen de grote dromen weer. Nieuwe supergeleiders, wondermedicijnen en misschien zelfs een behandeling die mijn kanker een halt toeroept. Niet dat ik mezelf iets wijsmaak, morgen zeker niet, overmorgen evenmin, maar toch: stel je voor dat er ergens diep in zo’n robotkolfje iets borrelt dat later écht verschil maakt. Je zou bijna vergeten dat ik intussen alweer mijn mok moet opwarmen.
Ik zie het zo voor me: een robot die koppig blijft mengen en verhitten, terwijl ik hier zit te twijfelen of ik niet net iets te veel melk heb gegoten. En ergens, na duizend mislukte pogingen, vindt hij dat éne poeder, dat éne mengsel, dat misschien iets kan betekenen voor mensen zoals ik. Voor mij zal het wel te laat komen maar misschien wel voor mijn kinderen. En dat idee schuift dan zo zachtjes door mijn borst, alsof iemand een kier openzet en een streepje licht binnenlaat.
En dan kijk ik weer naar mijn cappuccino. Het schuim zakt altijd te snel, net als mijn geheugen, maar soms biedt precies dat een soort vreemde troost. Je kunt veel verliezen, maar zolang er iets warm blijft, iets dat naar morgen ruikt, kun je verder. Al is het maar op karakter.
Dus ja, laat Periodic Labs maar experimenteren, prutsen, uitschuiven en herbeginnen. Laat die robots maar mengen en schiften en af en toe eens ontploffen. Misschien borrelt er in Californië iets dat we vandaag nog niet kunnen benoemen — woorden lopen soms achter op de werkelijkheid, heb ik gemerkt.
Tot die tijd blijf ik trouw aan mijn eigen experiment: twee lepeltjes instant, een flinke scheut melk, en de stille hoop dat ooit, heel ver weg, een robot mijn cappuccino naar de Nobelprijs tilt.