De lange reizen met ons grijs campertje zijn verleden tijd. Ooit trokken we ermee door heel Europa, weken-, soms maandenlang, zonder plan, zonder haast. Vrijheid rook toen naar stokbrood en benzine. Heerlijk, maar dat zit er niet meer in. Kanker, ouderdom en behandelingen die meer aan je hoofd knagen dan aan je lijf hebben ons geleerd dat het bij korte tripjes blijft.
Maar zelfs die zijn dit jaar schaars geweest. Als het weer niet dwarslag, waren het de witte jassen wel. Met één pennentrek herschrijven ze je agenda alsof je een slechte soap bent. Resultaat: in het voorjaar één uitstapje, vorige maand twee, en verder vooral wachten. Wachten op betere dagen, wachten op goesting, wachten op ruimte in het hoofd. Het campertje stond meer voor de deur dan op een camping.
Fysiek lukt het nog best, maar mentaal is het moeilijk geweest. De bijwerkingen nemen rustig hun intrek, en Mevr willy krijgt dat er gratis bij. Eén plus één is drie, maar dan in zorgen.
Daarom hebben we oktober geblokkeerd. Het weer is nog best redelijk en alle afspraken zijn doorgeschoven naar november . Morgen, zondag trekken we naar de Loonse en Drunense Duinen, 't schijnt daar best mooi te zijn. En dan zijn we juist op tijd terug om bij een lotgenoot te gaan tafelen. Eind oktober nog een week weg, bestemming onbekend. Belangrijkste: er even uit, zand onder de voeten, stilte in de oren.
Want al was 2025 geen jaar van grote rampen, het was er wel een van mentale moeheid. Te weinig fun, te veel gedoe. En dus hopen we de komende weken op wat ademruimte.
Genoeg om, al is het maar even, te voelen dat er nog altijd een stukje van die oude vrijheid in ons leeft.
En lukt dat niet? Dan zetten we de thermos cappuccino op tafel, gordijntjes dicht, en doen alsof we in de Provence staan.
Proost☕
Reactie plaatsen
Reacties