Zelfbeklag: de goedkoopste therapie die er is
Er zijn dagen dat ik mezelf niet te pruimen vind. Dan loop ik te mopperen als een lekkende kraan, te zuchten als een oude accordeon, en te zeuren over alles wat pijn doet, krimpt, zwelt of kraakt. En weet je wat? Dat lucht op. Eerlijk waar. Zelfbeklag is voor een kankerlijer wat een glaasje wijn is voor een stressy ambtenaar: troost in vloeibare vorm — maar zonder kater en zonder rijverbod.
Men zegt altijd: “Blijf positief.” Nou, dat heb ik geprobeerd. Drie volle dagen lang heb ik mijn best gedaan om blij te zijn met mijn lot. Ik zei tegen mezelf: “Je leeft nog, je hebt een dak boven je hoofd, en een vrouw die je nog nét niet buiten heeft gezet.”
Maar tegen het eind van dag drie voelde ik me ellendiger dan ooit. Want er is niets zo vermoeiend als doen alsof alles goed gaat terwijl je vanbinnen naar adem hapt.
Sindsdien zweer ik bij gecontroleerd klagen. Niet dat eindeloze gejammer waar iedereen van wegzapt, maar elegant zelfbeklag, met nuance en ritme. Zoiets als: “Och, vandaag voel ik me weer alsof ik door een betonmolen ben gehaald — maar dan zonder garantie op gladheid.” Dat klinkt beter dan “ik ben doodop” en het levert meestal een glimlach op, al is die soms wat schuin getrokken.
Het mooie is: klagen is niet alleen een uitlaatklep, het is ook een manier om contact te houden met de wereld. Op het forum, bijvoorbeeld, kan ik gewoon eens spuien dat alles pijn doet, dat ik moe ben van het moe zijn, en dat zelfs mijn prednison vandaag met ziekteverlof lijkt. En wat krijg je dan? Geen doktersadvies of goedbedoelde peptalks, maar tien warme reacties, drie knuffelicoontjes en iemand die zegt: “Komt goed, jongen.”
Dat is genoeg. Dat is menselijkheid in pixels. Een klein bewijs dat je er nog bent, en dat iemand het even met je uithoudt.
Mevr willy begrijpt dat ook. Ze zegt niets, ze kijkt, en zet een cappuccino voor mijn neus. Geen woorden nodig — enkel dat schuimlaagje van mededogen. En ik weet: ik mag klagen, want morgen doe ik het gewoon weer. Alleen misschien over iets anders: mijn geheugen, mijn hormonen, of de buurman die te luid leeft.
Dus ja, zelfbeklag is heerlijk. Het is goedkoop, effectief en totaal zonder bijwerkingen. En na een goed potje klagen voel ik me lichter. Niet beter, maar wél mens.
Ik klaag, dus ik besta.
En daarna – cappuccino.