Na de Loonse en Drunense Duinen maakten we nog een ommetje bij Nijmegen. En daar hebben we de mooiste van het hele wandeling gedaan: in de Overasseltse en Hatertse Vennen. Een naam die klinkt als een verkoudheid, maar het is er prachtig: water, stilte, libellen, riet… Normaal is het er vergeven van de muggen, maar in oktober geven die niet thuis.
We volgden een route die langs alle vennen kronkelt — of beter: die je door devennen stuurt als je, zoals ik, niet meer zo goed ziet waar het pad ophoudt. Maar dat gaf niet. Mevr willy had haar wandelschoenen aan, ik mijn humeur – en dat bleek net stevig genoeg voor de tocht. Voor de liefhebbers: de route loopt langs álle vennen van het gebied, echt een aanrader.
Halverwege kwamen we bij een oude kapelruïne — Sint Walrick, een plek waar je de middeleeuwen bijna kon ruiken. En vlak ernaast stond hij dan: de beroemde Lapjesboom, een knoestige eik met honderden kleurige vodden, lapjes, linten en wat verdwaalde sokken in de takken. Zelfs Bh's hingen erin. Volgens het volksverhaal kon die boom ziekten genezen. Je hoefde alleen maar een gedragen kledingstuk, of zelfs gewoon maar een stukje stof van de zieke, aan de boom te hangen, en hopla — de boom nam de kwaal over.
En dan dacht ik zo: baat het niet, dan schaadt het niet.
Dus ik heb discreet – enfin, zo discreet als een 71-jarige man met een elastiek rond zijn enkel kan zijn – mijn oude onderbroek aan een tak gehangen. Een stevige, lichtgrijze, model “comfort fit”. De boom kraakte even, alsof hij moest slikken.
Mevr willy keek me aan met die blik van ‘zeg dat je dit niet meent’, maar ik meen het altijd als het om gezondheid gaat. En zeg nu zelf: als dat ding de koorts, artrose, prostaatkanker én vergeetachtigheid tegelijk geneest, dan heeft die boom een Nobelprijs verdiend.
Sindsdien wappert mijn onderbroek daar fier in de wind, tussen de sokken, BH’s en hoopvolle vodden van anderen. Toeristen lopen voorbij, wijzen, fluisteren. De een zegt: “Dat moet wel een ernstig geval zijn geweest.” De ander: “Of een pelgrim met gevoel voor humor.”
En ik? Ik voel me sindsdien opmerkelijk fris. Misschien werkt het echt. Of misschien is het gewoon de wetenschap dat er nu, ergens tussen de vennen van Nijmegen, een boom staat die mijn onderbroek draagt.
Wie weet groeit er volgend voorjaar wel een hele nieuwe soort uit: Quercus Willyana, geneeskrachtig en licht elastisch.
En mocht iemand hem zien wapperen: even zwaaien graag. Dat brengt geluk.
Reactie plaatsen
Reacties