Kanker is, laat ons eerlijk zijn, meestal gewoon doffe ellende. Wie de forums leest, waant zich soms in een klaagmuur met wifi — kommer en kwel in alle toonaarden.
En toch… heel af en toe flikkert er ergens een lichtje op.
Een moment dat je beseft: zonder die verdomde ziekte had ik dit nooit meegemaakt.
Geen lach, geen vriendschap, geen ontmoeting die zo echt voelt.
Vandaag was het weer zover: Kamanido — Kapot Maar Niet Dood — in Moergestel.
Een stelletje doorleefde kankerlijers bijeen, elk met z’n eigen littekens, maar allemaal nog overeind.
Voor die Bourgondiër uit België was het een echte hoogdag. Wat er allemaal op tafel stond — soepen, quiches en alle denkbare soorten gebak — is ie met zijn chemobrein al lang vergeten, maar één ding weet ie nog: het was verdraaid lekker.
En met die nieuwe hoorapparaten kon ie eindelijk nog eens een fatsoenlijk gesprek voeren. Waarover, dat is ie ook alweer voor de helft kwijt.
En das knap lastig, want Mevr. Willy wil natuurlijk van naaldje tot draadje alles weten.
Het weer was bar slecht, maar de warmte kwam vanbinnen. Van de lach, de knuffels, het samenzijn. Van mensen die elkaar begrijpen zonder veel woorden.
En zo, ergens, tussen regen en gebak, voelde hij het weer even:
hoe zwaar het leven ook kan zijn, samen is het lichter.