Over de moed om door te gaan, en de kracht om te stoppen
Er komt een moment dat elke kankerlijer het gesprek krijgt dat niemand wil voeren.
Het moment waarop de arts het heeft over “nog één optie”, “een laatste kans”, “iets dat we nog kunnen proberen”.
De toon is dan voorzichtig, het woord kans weegt als lood, en ergens diep vanbinnen weet je dat het geen reddingsboei is, maar een rekstok waaraan je nog even mag hangen.
En toch — de meesten grijpen die stok.
Niet omdat ze denken dat ze er weer uit zullen klauteren, maar omdat het alternatief te stil is, te definitief.
Er is iets onmenselijks aan het moment waarop je zegt: ik stop ermee.
We zijn niet gemaakt om het leven los te laten zolang het nog een beetje spartelt.
Sommigen kiezen dus voor nog een behandeling.
Nog een reeks. Nog een gevecht.
Niet uit naïviteit, maar uit koppigheid.
Omdat ze het leven niet willen overlaten aan de ziekte, omdat ze nog iets willen afmaken, of gewoon omdat ze het zichzelf nog niet kunnen toestaan om op te geven.
Het is niet de hoop op genezing die drijft, maar de weigering om zich gewonnen te geven.
Zolang er een infuus is, is er een morgen.
Anderen kiezen het omgekeerde pad.
Ze zeggen: “Het is goed zo.”
En in die zin ligt geen zwakte, maar een diep soort wijsheid.
Zij hebben begrepen dat elke gewonnen maand tegelijk ook verloren tijd kan zijn — dat leven geen rekensom is van dagen, maar van momenten die nog iets betekenen.
Dat comfort, rust en nabijheid soms meer waard zijn dan alle chemo’s van de wereld.
Er is geen juiste keuze.
Er is alleen de keuze die bij jou past, in dat ene onherhaalbare moment.
De een wil nog een ronde, de ander wil uit de ring stappen.
En beide verdienen respect.
Soms denk ik: misschien draait het daar allemaal om.
Niet langer om de vraag hoe lang we nog hebben, of willen hebben, maar hoe eerlijk we durven leven met het antwoord.
En wie dat kan — wie zijn eigen grens vindt zonder schuld of angst — heeft de laatste behandeling eigenlijk al achter zich gelaten.