Mensen zeggen vaak dat een zacht hart hebben mooi is. Dat empathie een gave is die je moet koesteren. Dat het betekent dat je om anderen geeft. Dat de wereld zulke mensen nodig heeft, zeker hier, waar iedereen iets draagt dat te zwaar is voor één paar schouders.
Maar wat ze er nooit bij vertellen, is dat het pijn doet. Soms veel te veel.
Het doet pijn wanneer je hier een bericht leest en voelt hoe het verdriet van iemand anders zomaar in je borst kruipt. Het doet pijn wanneer een lotgenoot instort, en jij het mee voelt breken, zelfs al heb je die persoon nooit in het echt gezien. Het doet pijn wanneer je hun angst leest en jouw eigen angst begint mee te zingen, omdat het allemaal zo herkenbaar is.
En dan wil je dat van je afzetten, maar dat lukt dus niet. Hoe doe je dat? Stoppen met voelen? Kan dat überhaupt wel?
Soms denk je dat je te gevoelig bent. Te emotioneel. Te zacht. Alsof dat iets slechts is. Alsof je hier beter af bent met een harnas.
Maar weet je, ik denk dat een zacht hart ook de reden is waarom we elkaar overeind houden. Omdat iemand hier wéét hoe het voelt. Omdat iemand anders huilt nog vóór jij beseft dat je zelf verdriet hebt. Omdat er meegeleefd wordt, zelfs wanneer dat pijn doet.
En toch — sommige dagen is het te veel. En dan wordt zelfs mijn schild, dat humor heet, doorboord. Dagen waarop weer iemand slechter nieuws krijgt, of verdwijnt van het forum, of schrijft dat het niet meer gaat. Dan voelt het alsof al dat verdriet in één keer op je neerkomt. Alsof je kopje-onder gaat in iets waar geen woorden voor bestaan.
Maar dan, op betere dagen, denk ik: misschien hoeft dit niet gerepareerd. Misschien is dit gewoon wie we zijn, wij die te veel voelen, te veel meemaken, te veel verliezen en toch terugkomen om elkaar vast te houden met woorden.
Misschien is alles voelen niet het ergste.
Misschien is het gewoon wat een mens doet als hij blijft leven, ondanks alles wat er al gepasseerd is — proberen recht te blijven, en elkaar een beetje mee te dragen onderweg.
Misschien is het eerder een rare mengeling van last en troost dan een “zegen of vloek”. Iets dat er gewoon ís.
Maar zonder mensen zoals wij zou dit forum een veel koudere plek zijn.