Soms zit ik gewoon naar mijn cappuccino te staren. Geen idee waarom. Alsof dat ding mij iets gaat uitleggen over mijn lijf. Doet het natuurlijk niet. Het staat daar maar. Ik waarschijnlijk ook.
Kanker is voor mij ondertussen gewoon dat gezeur dat altijd ergens tussendoor komt. Niet dramatisch. Niet heldhaftig. Gewoon dat gedoe waardoor sokken aantrekken al een halve onderneming is. Er is altijd wel iets dat trekt of pruttelt. Ik ben gestopt met raden wat het weer moet voorstellen.
Dat ik nog opsta ’s morgens heeft niks met moed te maken. Blijven liggen is kouder, dat is alles. En mijn rug begint dan te zagen. Dus ja, ik kom overeind. Niet omdat ik wil, maar omdat het anders nog meer last geeft.
Het zijn de kleine dingen die het lastig maken. Een witte jas die net iets te lang kijkt. Een nacht waarin je niet weet waarom je wakker ligt maar toch blijft draaien. Een pijntje waarvan je nu al weet dat het morgen niet weg zal zijn. Je zegt daar niks over, je doet er niks mee, maar het gaat ergens zitten. Meestal in je humeur.
De dagen zelf… ja, wat zal ik zeggen. Het voelt niet als stappen zetten. Het is eerder schuiven. Van cappuccino naar tafel, van tafel naar buiten, van buiten terug naar binnen omdat één kilometer toch weer te optimistisch was. Dan ga je zitten en denk je: het valt mee. Of het valt niet mee. En de dag erna begint hetzelfde circus opnieuw.
Het leven wordt kleiner, merk ik. Niet per se slechter, gewoon kleiner. Minder om naar uit te kijken, meer om te regelen. Een lijf dat onderhandelt als een slechte advocaat. Een hoofd dat af en toe teveel commentaar levert. En die cappuccino die tenminste altijd hetzelfde smaakt. Dat is dan het beste nieuws van de dag.
Ik zou graag zeggen dat ik telkens weer “overeind krabbel”, maar dat klinkt alsof ik daar moeite voor doe. Meestal sta ik gewoon recht omdat ik naar het toilet moet. Of omdat die cappuccino anders koud wordt. Meer is het niet. Maar goed, recht is recht.
Waarom ik dat blijf doen?
Geen idee.
Blijven liggen wordt koud.
En een koude cappuccino — dat is echt voor niemand goed.