Godverdegodverdegod.
Ik wéét dat ik voorzichtig moet zijn. Dat joggen, en zelfs rucken, moordend is voor mijn kankerlijende kuiten.
Dat weet ik.
Dat wordt mij ook regelmatig fijntjes uitgelegd, door mensen met intacte spieren en een kalender die verder reikt dan volgende week. En daar heb ik al vaker over geblogd.
Maar ik bén voorzichtig. Echt waar.
Een dikke week terug nog gaan rucken. Na vijf kilometer begon die kuit pijn te doen. Niet erg. Niet snijdend. Geen drama. Gewoon weer dat signaal dat zegt: tot hier en niet verder. Dus ben ik gestopt en voorzichtig huiswaarts gekeerd, zoals een voorbeeldige patiënt betaamt.
Daarna een hele week braaf geweest. Voorzichtig. Bijna de hele dag achter de pc liggen lummelen, blogjes gemaakt, boekje geschreven, liters cappuccino gedronken — werkt pijnstillend, al is het maar in het hoofd — en de trap op en af alsof ik van glas was. Gelukkig heeft die trap aan weerszijden een leuning, ooit aangelegd na een knieoperatie van Mevr willy.
En elk nadeel heb z’n voordeel, want het leverde mij meteen ook volledige vrijstelling van huishoudelijke klusjes op. Dat was dan weer mooi meegenomen.
En kijk, gisteren was die pijn weg. Volledig. Niks. Nada. Wat kuitoefeningen gedaan. Geen reactie. Alles oké. Dus ja, dan denk je: het kan. Niet stoer. Niet dom. Gewoon een lichte, voorzichtige jog. Een herstelloopje zoals ze dat noemen.
Godverdegodverdegod.
Ik stap buiten. Enthousiast. Goedgemutst. Vol goede moed. En bij de eerste voorzichtige stap — echt de allereerste, ik stond nog op het voetpad — is het meteen raak.
KRAK.
Snijdende pijn in de kuit. En veel erger dan vorige keer .
Eén stap. Krak. Klaar. Finito. Pfff.
Ik ben kwaad. En moe. Gewoon pisnijdig
En ik weet niet meer wat ik nog moet doen.
Ik weet zelfs niet meer wat nog kan. Wat nog mag.
Godverdegodverdegod.