Ik zie veel in de wereld. Te veel, soms: Oekraïne, Gaza, oorlog, onrecht, domheid, honger.
Maar eigenlijk probeer ik me er zoveel mogelijk buiten te houden. Het laat me echt niet koud, maar ik heb al genoeg aan mezelf. Kanker, prednison, vergeetachtigheid... het is al druk genoeg in mijn hoofd. En bovendien: dit forum is geen plek voor politieke discussies. Hier zoeken we steun, warmte, herkenning. Geen twistgesprekken over regeringen of partijen.
Maar soms gebeurt er iets waar je niet omheen kunt. Waar je buik van omdraait. Waar zelfs een zieke man met een schrijfhonger en een kapotte prostaat van opveert.
Zoals… 500 ton voedzame koekjes die binnenkort verbrand worden.
Niet omdat ze beschimmeld zijn. Niet omdat er ratten over gelopen hebben. Niet omdat de doosjes verkeerd gelabeld zijn. Nee. Gewoon omdat een regering beslist heeft dat de hulpverlening naar landen als Afghanistan of Pakistan niet meer rendabel is.
Die koekjes — speciaal ontwikkeld om kinderen in crisissituaties zonder kookgelegenheid snel energie te geven — lagen klaar in een loods in Dubai. Ze waren betaald met Amerikaans belastinggeld. Klaar om verscheept te worden. Klaar om hongerige magen te vullen. Klaar om levens te redden.
En wat gebeurt er?
De regering zegt: we stoppen ermee.
USAID, het Amerikaans hulpprogramma, wordt opgedoekt. De voedselhulp wordt stilgelegd.
En dus… worden de koekjes vernietigd. Verbrand. Op een hoop. Voor 130.000 dollar extra.
Zeg dat nog eens: 500 ton voedsel — genoeg om 27.000 mensen een maand lang te voeden — gaat de oven in. Niet omdat het niet meer kan, maar omdat het niet meer mag.
Misschien is het maar een korrel zand in de woestijn van al het onrecht in de wereld — een kruimel tussen Gaza en Oekraïne, tussen dictatuur en droogte. Maar juist daarom. Juist omdat het zo klein is, zo eenvoudig te voorkomen, zo manifest onmenselijk, snijdt het zo diep.
Je zou denken dat iemand ingrijpt. Dat er iemand roept: “Ho! Stop! Dit kan toch niet!” Maar nee. De ambtenaar die de overdracht had moeten regelen, antwoordde wekenlang op geen enkel verzoek. Hulpverleners werden het zwijgen opgelegd. Er mocht met niemand over gesproken worden. Wie dat toch deed, riskeerde disciplinaire maatregelen.
En dan vraag ik mij af — met mijn zieke lijf en mijn vol hoofd —: wat is dit voor wereld geworden?
Ik bedoel... we leven in een tijd waarin je een bekeuring krijgt als je een broodje over datum verkoopt, maar blijkbaar niet als je tienduizenden broodjes vernietigt die levens hadden kunnen redden.
Je zou ervan gaan tieren. Of huilen. Of beide tegelijk.
Maar ik tik. Ik tik dit blog. Ik moet mijn ei ergens kwijt. Mijn machteloosheid.
Want ik weet het wel: de wereld is nooit eerlijk geweest. En hulp is altijd ondergeschikt geweest aan macht. Maar dat betekent nog niet dat we het normaal moeten gaan vinden. Dat we ons erbij moeten neerleggen.
Ik ben maar Mr willy. Eén van velen hier. Met een foute prostaat en een goed hart. Maar als ik iets zeker weet, dan dit:
Wie de hongerigen niet voedt, maar hun brood verbrandt,
is niet minder dan een beul in maatpak.
Zo.
Dat moest eruit.
En voor wie zich afvraagt of dit écht gebeurd is: ja. Hier het originele artikel:
https://www.demorgen.be/snelnieuws/vs-laten-500-ton-koekjes-voor-ondervoede-kinderen-vernietigen-na-stopzetten-usaid-hulp~be6b6176/
En voor hen die het niet kunnen openen heb ik een gedrukte versie op mijn website
https://www.leven-met-prostaatkanker.be/voedsel