DE BLOGBERICHTEN

Ik zat daarnet achter mijn pc, zo’n beetje in de schemerzone tussen denken en dommelen, toen het me ineens opviel: mijn lichaam lijkt tegenwoordig meer op een oud huis dan op een tempel.Je weet wel, zo’n huis waar de deuren klemmen, de vloer kraakt en de verwarming pas aanslaat als het eigenlijk allang koud is.En toch woon ik er nog. Al jaren. En ik heb het nog niet opgegeven. Ouder worden is niet voor doetjes. Elke dag ontdek je een nieuwe beperking. Traplopen wordt bergbeklimmen, omdraaien in bed lijkt op een militaire operatie, en een boterham smeren vraagt tegenwoordig de concentratie van een hersenchirurg.En dan hebben we het nog niet over slapen, want dát is een kunstvorm geworden. Drie keer per nacht wakker, vier keer plassen, en elke ochtend wakker worden alsof je de hele nacht cement hebt gemengd.

Flapdrol– een natuurkundige verkenning van het menselijk onvermogen bij kanker –

Soms hangt je hele toekomst af van de bril waarmee men kijkt. En soms besef je pas maanden later dat men jou met de verkeerde glazen heeft bekeken.

Een tijdje geleden kreeg ik een gedichtje toegestuurd van een lieve online vriendin. Iemand die weet dat ik het soms moeilijk heb met de nachten.

En nou was ik deze ochtend naar de dokter gestapt voor een voorschrift voor zo’n DEXA-scan. Je weet wel, ter controle van hoe broos mijn botten intussen geworden zijn — kwestie van niet zomaar door mijn zetel te zakken bij het nieuws of in gruis te veranderen wanneer Mevr willy me een liefdesklopje geeft. Ik kreeg het briefje, samen met de terugbetalingsvoorschriften, en wat stond daar:

Ooit moest ik een spreekbeurt geven over het thema “Wie ben ik?” Pfff, probeer daar als dertienjarige puber maar eens een zinnig antwoord op te geven. Zeker niet als je net de verkeerde deodorant hebt gebruikt, je haar ruikt naar natte hond, en je stem kraakt als een scharnier van een kippenhok.

Reïncarnatie en andere kleine ongemakken

Vroeger, toen ik twaalf was — in een tijd dat de telefoon nog een draaischijf had en je op school nog geslagen werd met een liniaal — kreeg je op het einde van het zesde leerjaar een handdruk van de meester, een stapel schriftjes en de raad om in het middelbaar “toch wat beter uw best te doen.” En daarmee was de overgang beklonken. Geen fanfare, geen speeches, geen feest. Hooguit een ijsje van den bakker om het te vieren.

Wat als ik nooit ziek was geworden?

Soms, als je lijf stilvalt, komt er ineens een verhaal. Zoals dit.”

Onze redactie wist de hand te leggen op een uiterst gevoelig document uit de geheime mappen van Sector Prostaatloge. Na intensief decoderen, vertalen uit intern lichaamsjargon en het doorspitten van medische camouflageverslagen, brengen wij u nu — ongecensureerd — het originele strijdverslag van commandant W. Deze getuigenis werpt een onthullend licht op de binnenlandse oorlog die al vijf jaar woedt onder het oppervlak.

Het leven is geen croissant

Mijn kleinzoon is een slimme jongen. Tien jaar, grote mond, luide stem, maar een hoofd dat draait als een wasmachine vol vraagtekens. De vraag kwam uit het niets, terwijl we samen op een bankje zaten aan de speeltuin. Hij had net zijn knie opengereten aan een roestige glijbaan, en ik had hem wijsgemaakt dat roest genezende stoffen bevat, net als soep met balletjes.

Het begon dus allemaal met die  PET-PSMA-scan. Die scan blonk van enthousiasme: Bingo!, knipperde het op drie plaatsen tegelijk. Schaambeen? Check. Schedelbasis? Check. Prostaatloge? Dubbelcheck met knipperlicht.

Ik wist dat het fout zat nog vóór ik het briefje zag.Geen geur in de straat. Geen licht achter het raam. Geen pistolet die mijn naam riep vanachter de ruit. Alleen stilte. Van dat soort waar je ongemakkelijk van wordt. Alsof het dorp zijn adem inhield.En ja hoor: “Na 43 jaar sluiten wij de oven. Bedankt voor uw vertrouwen.”

Het wordt zomer. De zon schijnt. Vandaag en morgen meer dan 30 graden. Mensen lachen. Mussen vallen van het dak. En Mr willy? Die loopt rond als een wandelend biologisch experiment. Want die heeft weer eens gekozen voor korte mouwen.

Geachte Heer,

Toen mijn ouders vijftig jaar getrouwd waren, kregen ze een lintje van de burgemeester. Nou ja, een speldje met een zegel, een papieren oorkonde, en een glas lauwe schuimwijn in de raadzaal. Mijn moeder had een mantelpak aan, mijn vader een das die hij anders alleen bij begrafenissen droeg. Ze kregen een bloemetje, een applausje, en daarna gingen ze naar huis, waar hij zwijgend het journaal bekeek en zij soep opschepte alsof er niets gebeurd was.

Eersteren was het Vaderdag (*)En ik had mezelf nog zulke goede voornemens opgelegd. Eén dag zonder PC, geen gechat, geen blogs, geen gefoeter op de digitale miserie , gewoon iets nuttigs doen.

Er zijn dagen waarop je beseft dat je lichaam meer weg heeft van een slecht georganiseerde drogisterij dan van een tempel der gezondheid. Een warboel van potjes, pillen, vervaagde bijsluiters en een hoofdapotheker die al lang met pensioen is maar koppig blijft zitten waar hij zit. Je slikt wat, je hoopt wat, en je wacht tot er iets gebeurt. Iets dat lijkt op beterschap, of op z’n minst op een teken dat je nog ergens vat op hebt, behalve dan op het aantal keren dat je moet gaan plassen.

Het Lied van Leuko

“Willy!!! Wat ben jij nu weer aan het doen?”

Er zijn van die dagen waarop je denkt: "Vandaag verwen ik mezelf eens." Je boekt een wellnessarrangement, laat je gezicht inzepen met lavendelmaskers, je neusgaten uitspoelen met dampen van Tibetaanse kruiden, en je poriën opentrekken met de kracht van vuur, stoom en geitenkaas. En terwijl je daar ligt met komkommerschijfjes op je ogen, vraag je je af of het leven nog beter kan worden.

Of: hoe je in één avond terminaal was aan twaalf ziektes, waarvan vier tropisch

Deze week is het dan zover: ze gaan me bestralen.

Er is er weer eentje aan de meet geraakt.

Patrick, een Parel van  een Mens

Er was een tijd, lang geleden, dat  mensen nog schrik hadden van cijfers.Niet van inflatie of hun pensioensaldo, maar van getallen die – godbetert – betekenis  droegen.En bovenaan dat angstaanjagende lijstje stond 666.

Er zijn mensen hier op het forum, iedereen kent ze wel, die élke dag klaarstaan. Met een hartje. Een knikje. Een kwinkslag. Soms zelfs een hele monoloog vol bemoediging en troost waar een doorsnee psycholoog jaloers op zou zijn. En het lijkt alsof ze nooit overslaan. Alsof hun kracht niet opraakt. Alsof ze gemaakt zijn om anderen recht te houden.

Het begint niet met sirenes. Niet met flauwvallen of dramatische gebaren. Het begint met één woord.Een woord dat je al duizend keer gehoord hebt, in flarden van gesprekken over vage kennissen of in de stilte na een benefietconcert.Maar deze keer is het anders. Deze keer ben jij het.

Je houdt je mappen netjes bij, maakt je afspraken op tijd, en je weet exact waar je PSA zich op de curve bevindt.Je kent de namen van je pillen, hun bijwerkingen, de terugbetalingsvoorwaarden, de wachttijden per ziekenhuis, en je weet wanneer je nuchter moet zijn, wanneer je moet opstarten of juist afbouwen, wanneer je moet slikken met water en wanneer je beter niets slikt dan je ergernis.

Er zijn dingen die vroeger onbespreekbaar waren.Incontinentiemateriaal, bijvoorbeeld.  Dat vond je ergens achterin een zorgwinkel, tussen steunverbanden en glijlakens. Voor mannen was er niks. Of beter gezegd: er was wel iets, maar je moest het bijna fluisterend aanvragen, met een blik alsof je een gesluierde schaamte probeerde te kopen.“Euh… iets voor... lekkage. Urine. Maar discreet, hè.”

Ergens diep in dat lijf van Mr willy,  in wat ooit een prostaatloge was, en waar volgens de chirurg geen cel meer durft te kamperen, zit blijkbaar nog een klein etterbakje van een cel. Zo’n overijverige, half gepensioneerde vakbondsafgevaardigde die het werk niet kan laten, en in z’n eentje opnieuw een staking op poten zet. Een cel die PSA rondstroot  alsof het confetti is. En jawel, op de PET-scan licht het op. Helder, onmiskenbaar: verhoogde activiteit. Opnieuw. Heel wat harder dan een paar maanden terug. En precies waar het niet hoort.

Vandaag denk ik aan Boefke.

Of: ik ben geen ontbijt, ik ben een ervaringIngezonden door: PrednisonFarmacologisch wondermiddel, gediplomeerd systeembeheerser, elke ochtend op postGepubliceerd in: De Prostaatpers

Gisteren kwam het bericht van je dochter.Je bent thuis gestorven, zoals je had gewild. Stilletjes. In je eigen stoel. In je eigen tempo. Niet in een ziekenhuisbed, niet tussen toeters en slangen, maar waar je hoorde. Thuis.

Of hoe je kop sneller groeit dan je verstand

De laatste tijd breng ik opvallend veel tijd door op het toilet. Niet omdat ik verstopt zit ,dat stadium ben ik gelukkig al gepasseerd, maar omdat het daar rustig is. Niemand stoort je. Behalve natuurlijk als Mevr willy roept: “Willy, waar zit je nou weer?”Wel, ik zit dus op de pot aan een boek te werken. Niet dat al mijn andere boekjes al klaar zijn, verre van, maar als ik geen inspiratie heb voor het ene, dan misschien wel voor het andere.

Mr willy in IKEA — of hoe een kankerlijer zich voorbereidt op zijn vertrek.

Het reservoir der VergeefsheidOf hoe je overloopt terwijl iedereen slaapt

Stel je voor, het is zaterdagmiddag. De zon doet haar best, de merels fluiten alsof ze mekaar versieren, en jij zelfverklaard kankerlijer, besluit nog snel even iets uit de kelder te halen. Je holt de trap af, want tijd is iets voor luie mensen. Maar dan: boem. Die rottrap blijkt plots één trede langer dan je geheugen. En voor je goed en wel beseft dat je voet niet meer bij je hoort, lig je daar. Languit. In een houding die je normaal enkel ziet bij yoga voor gevorderden.

We hadden het nochtans goed gepland.Nog een weekje weg, ergens in juni. Geen grote reis, gewoon eruit. Waarheen of wanneer precies, dat zouden de weergoden wel beslissen. Niet in juli of augustus, want dan is de wereld vol lawaai en volk dat denkt dat vakantie een recht is en geen privilege. Wij, ouwe knarren met zere knieën en herinneringen, willen rust. De agenda voor juni was leeg gehouden. Geen doktersafspraken, geen tandartsen, geen kappers... niks.

"Sommige delen van jezelf laat je achter zonder afscheid. Maar zij vergeten jou nooit."

KLACHT VAN EEN VERWEESD ORGAANIngezonden door: Prosper Prostaatex-bewoner van het onderbuikgebied, met een blik op begeerte en betekenis.

Koeiestraatje.Ja, zo heet het echt. Een rustig wandelpad tussen Wommelgem en Wijnegem, waar koeien allang plaats hebben geruimd voor wandelaars, elektrische fietsen en af en toe een verloren gelopen puber met bluetooth-oortjes.Vanaf ons domein is het amper twee kilometer naar het Wijnegem Shopping Center — zo'n wandelingetje dat Mr en Mevr willy nog wel eens doen, op dagen dat de gewrichten meewerken en de regen zich niet al te veel laat gelden.

Wat voorafging:Het begon met een brief van St Pieter:  omdat de hemel overvol zat – bulkwolk 7B was al aan het doorzakken – kon ik van Sint-Pieter de eerste jaren nog geen plaatsje tussen de zaligen krijgen.Als compensatie werd me een cursus ‘Leven na de dood ,voor beginners’ aangeboden. Iets tussen een troostprijs en een hemelse stage.