DE BLOGBERICHTEN

Psst, niet zeggen dat ik het gezegd heb, maar.....

Die humor van mij? Die is er altijd geweest. Lang voor de diagnose. Lang voor de PSA-waarden begonnen te stijgen of de onderbroeken zich vreemd gingen gedragen. Ik ben niet beginnen lachen omdat ik prostaatkanker kreeg — ik kreeg gewoon een nieuw onderwerp.

Vakantie is simpel: je kiest een bestemming, pakt je spullen… en wacht tot het weer je plannen om zeep helpt.

"Olivia, vanaf nu officieel mijn hemelse censuurmanager."

Het kijkt je aan en je ziet het niet

Eén ding is zeker: het leven is als een onderbroek. Soms zit het krap, soms lubbert het wat… maar zolang je erin blijft zitten, valt het best mee.                                                                                                                                                                    Mr Willy

Er zijn van die dagen waarop het chemobrein mij niet vertraagt, maar net overuren maakt. Creatief, zou je kunnen zeggen. Alleen jammer genoeg in het verkeerde genre. Dan stap ik de kringwinkel binnen met het vaste voornemen om niets te kopen — ge moogt het noteren: niks — en dan zie ik toch weer iets waarvan ik niet weet wat het is, maar wél met de diepgewortelde overtuiging dat het iets geniaals moet zijn.

Er zijn van die dagen die je al van ver ziet aankomen, nog voor je ’s morgens één ooglid hebt opgetild. Je voelt het in de manier waarop je dekbed weigert mee te werken, hoe je grote teen net te vroeg de kou in steekt en terugdeinst alsof hij de wereld heeft betast en denkt: “Vandaag niet, kameraad, laat de wereld daarbuiten maar wat doen.”

Mag het voor één keer ook eens een zielig stukje zijn?

Iedere familie heeft er wel eentje.Zo iemand die niet in de plooi past, die tegen de draad in leeft, en daar trots op is ook.Bij ons is dat mijn zuster. Ik noem haar Maria.15 jaar jonger dan ik. 

Er zijn van die dingen waar je nooit bij stilstaat. Lopen, eten, plassen, ademhalen.

Je zou het haar niet nageven, maar Mevr willy kan, als ze wil, behoorlijk listig uit de hoek komen.Na mijn laatste bestralingsreeks had ze uit bezorgdheid mijn loopschoenen verstopt. Niet dat ze mij daar echt mee kan tegenhouden – een man en zijn schoenen, dat is een strijd die zelfs een vrouw niet wint – maar ze had wel een punt. Want toen ik vorige week, na een maand stilzitten, weer begon, viel dat stevig tegen. Blijkbaar deelt zo’n reeks klappen uit die je pas later voelt.

“Sommigen vechten voor hun leven; ik vecht voor mijn fles wijn.

Over bloed, zuinigheid en een prikster met stijl

Elke ochtend begint er een een ritueel dat grenst aan het heilige. Terwijl andere mensen mediteren of koffie zetten, schuif ik aan bij mijn altaar: de pillendoos. Zeven dagen. Vier vakjes per dag. Genoeg compartimenten om een dwangneuroot jaloers te maken. En toch slagen we er elke week weer in om ergens iets verkeerd te doen.

Klik hier om een tekst te typen.

Als kankerlijer ben je je akelig goed bewust van hetgeen zich binnen in je lijf afspeelt.Waar gezonde mensen gerust kunnen denken: “Och, het zal daarbinnen wel rustig zijn,” weet je intussen wel beter. Je lichaam is geen rusthuis, het is een oorlogsgebied. Een mierenhoop vol fabrieken, wachters en sirenes.

Leuko II – De Slag rond het Middenoor

De laatste jaren liep ik er eigenlijk vrij onbekommerd rond. Die mallemolen in je hoofd... ja, je weet de oorzaak, dus d’r valt mee te leven.

Is de Andijkse Rat met uitsterven bedreigd?Een ecodrama in drie bedrijven (en één verstopte muizenval)

Soms komt het allemaal wat te dichtbij.

Een filosofisch blog over ouder worden, gasvorming en het onvermijdelijkeEen filosofisch blog over ouder worden, gasvorming en het onvermijdelijke

Er zijn mensen die schrijven omdat ze iets belangrijks te zeggen hebben. Of omdat ze wereldberoemd willen worden. Of omdat ze door hun moeder ooit tot literaire grootheid zijn uitgeroepen toen ze op hun zevende een epos over een pony schreven.

(gelezen op het festival van de Heilige Upload, jaar 7 na ChatGPT)

Ik heb het al dikwijls gezegd: het forum is mijn digitale stamcafé, mijn klaagmuur, mijn biechtstoel-met-knopjes. Ik mag hier alles zijn wat ik ben: kankerlijer, twijfelaar, mopperkont, filosoof, melancholicus, of gewoon een rare Belg met een pen. En ze luisteren nog ook. Of zwijgen. Dat helpt ook. Zwijgen kan soms meer troost geven dan duizend emoji’s.

Wachtzalen zijn meestal niet zo erg.Er zit altijd wel iemand die wil babbelen — over de wachttijden, het weer, zijn pillen, of zijn hond. En dan schuift de tijd wat sneller voorbij. Een krantenartikel wordt luidop becommentarieerd, iemand maakt een mopje dat nét door de censuur raakt, en voor je het weet roept de beltoon een naam die niet de jouwe is, maar toch een eindje opschuift in het wachten.

Ze zeggen soms dat kanker je leert leven in het moment. Dat je dankbaar moet zijn voor elke dag, elke ademhaling, elk koekje bij de koffie. En ik wil dat best geloven hoor, op dagen dat mijn lijf meewerkt en ik niet drie keer naar boven moet strompelen omdat ik wéér vergeten ben waarom ik daarstraks naar boven moest.

Ik zie veel in de wereld. Te veel, soms: Oekraïne, Gaza, oorlog, onrecht, domheid, honger.

Scherpenheuvel – tussen kaarsen, kruiswegen en commerceEen bedevaart voor gevorderden

Het is even stil geweest hierboven. Olivia, mijn beschermengel en begeleidster ter plaatse, was op retraite gestuurd. Ze had het blijkbaar nodig na haar eerste maanden met mij. Begrijpelijk. Haar aura had enkele barstjes opgelopen en de harpensectie had een collectieve klacht ingediend wegens mentale overbelasting. Maar nu is ze terug. Herbrond, herademd, en – ik zeg het met enige schroom – nog strenger dan voorheen.

Klagen doen we hier allemaal. Dat is niet verboden, integendeel: het is een van de stilzwijgende basisrechten van deze site.

Toen ik het ouderlijk huis in handen kreeg — nu bijna twintig jaar geleden — was dat niet uit ambitie, maar uit noodzaak. Pa en Ma willy waren allebei aan het sukkelen geraakt: een heup die kraakte, een geheugen dat af en toe verkeerde afslagen nam, en trappen die plots steiler leken dan vroeger. Alleen wonen ging nog nét, maar samen wonen mét hulp was beter. Een serviceflat? Onbespreekbaar. Ze wilden in hun huis blijven, tussen hun spullen, hun herinneringen, hun vergeelde lambrisering. En dus werd het plan geboren: een kangoeroewoning. Twee generaties, één dak — of wat daarvan overbleef.

Je hebt spieren en spieren.Je hebt biceps die pronken, triceps die blinken, buikspieren die zich verstoppen tot je lacht, en kuitspieren die strak staan van ambitie. En dan heb je de spieren van bekkenbodem. Niemand die eraan denkt, tenzij hij niest, moet hoesten, of dringend naar het toilet moet en de deur zit op slot.

Vogels zijn niet dom. Zeker mussen niet. Die doen zich al jaren voor als eenvoudige fladderaars met een beperkt IQ, maar geloof mij: dat is façade. De mussen in mijn tuin kunnen lezen. Ze hebben gegoogeld. En wat hebben ze ontdekt?

In Nederland heet het broodpudding, in kookboeken ook, maar bij grootmoeder was het gewoon bodding. Geen recept, geen precieze maat. Gewoon een schaal vol kruimels, melk, suiker, krieken en verleden. Geen gerecht dat werd bedacht, maar eentje dat groeide uit de kast: uit armoede, uit zuinigheid, uit moeders die niks mochten verspillen en toch iets zoets wilden maken voor hun kinderen.

België mag dan wel een klein land zijn, op vlak van gezondheidszorg spelen we nog altijd in een hogere klasse. Je kiest hier zélf je arts, zélf je ziekenhuis, en heel wat dokters zijn geconventioneerd — wat betekent dat ook minder begoede patiënten nog kunnen rekenen op een menswaardige zorg met behoorlijke terugbetaling. Het is een systeem waar we trots op mogen zijn, en dat tot op vandaag werkt. Maar daar komt stilaan verandering in.

De eerste bestraling is dus achter de rug. Nog vier te gaan. 

Of: waarom een man met een blaas als een ballon beter niet te lang moet nadenken

Mr willy, stokoud maar onderweg

De dood is een van de weinige zekerheden in het leven, en toch weten we er niets van. Dus geven we hem vorm. We tekenen hem met een zeis, we noemen hem Hein, we zetten hem op toneel met rook en schaduw. Zo maken we hem tastbaar. Grijpbaar. Maar al die beelden zijn misschien meer voor onszelf dan voor hem.

Waar is Sus gebleven?

Er zijn van die dagen waarop je niet weet wie er in je hoofd woont. Je stapt uit bed met het gevoel: dit klopt niet. Alsof iemand anders je pyjama heeft aangetrokken. Alsof de baas van vandaag zich verschanst heeft achter je oogleden, maar geen visitekaartje heeft achtergelaten.

De waarde van een zieke

Voorwoord

Er zijn getallen die je nooit vergeet.

Je dacht: hier stopt het — maar het enige dat stokte, was het infuus.