De Beste Blogs

Goed dat er foto’s bestaan, want van mijn eigen trouwdag herinner ik me nog minder dan van de catechismuslessen in de lagere school. Ik weet nog vaag dat het regende en dat de fotograaf ons als opgejaagde kippen tussen twee buien door op een rijtje probeerde te zetten. Ik weet nog dat Mevr willy woest naar mij keek omdat ik die dag het allermooiste accessoire van mijn jeugdige huid had meegebracht: een pukkel op mijn wang, formaat verkeersdrempel. Volgens haar had ik die zelf gekweekt met te veel chocomelk. Gevolg: alle foto’s moesten vanaf de ‘goede kant’ genomen worden, wat de fotograaf deed lijken op een danser van het Ballet van Vlaanderen, steeds in halve draai. En ik herinner me nog dat wij op de dansavond de helft van de tijd in de keuken stonden, omdat het koppel dat beloofd had de broodjes te beleggen, plots spoorloos was. En ja, dat is het zowat. Chemobrein, noemt men dat.

In de jaren zestig en zeventig stond orthodontie nog in z’n kinderschoenen. Meer dan een soort middeleeuwse martelpraktijk met elastiekjes en blokjes, uitgevoerd door tandartsen die heimelijk oefenden met Legoblokjes, bestond er niet. Scheve tanden waren geen maatschappelijk probleem: je lachte gewoon mee, ook al zag je mond eruit als een roestige fietsketting. Alleen wie geld had, liet zijn gebit rechttrekken.

De oortjeswinkel belooft mij gouden oren. Niet zomaar oren, maar van die koninklijke flappen waarmee je zelfs het gefluister van een mier hoort.  Tenzij Mevr willy roept dat de afwas staat te wachten. Dan vallen ze vanzelf dicht, met dank aan de ingebouwde AI

Coup in het brein van Mr willyOf hoe Amy het fluitje greep en Prefrontalis zich terugtrok in zijn kelder

Pff. En nu gaat er in Brussel een nieuw museum open. Kanal noemt het. Je moet maar eens googelen. Onderhoudskost: bijna 35miljoen euro per jaar. En dat voor een stad die virtueel failliet is. Schuldbemiddeling door de Belgische staat zit er aan te komen.Voor hen die 't kunnen lezen : https://www.demorgen.be/tv-cultuur/duurste-museum-van-belgie-oogst-krit…Kunst of KWF?

Alles zwijgt.Er zijn van die plekken waar stilte zich niet gedraagt als een leegte, maar als iets tastbaars, iets dat je bijna kunt aanraken, een aanwezigheid die je gezelschap houdt.

Laatst had ik nog eens patrijs klaargemaakt. Een echte. Zelf ontdooid, met liefde en een halve fles witte wijn. En terwijl ik in de saus roerde en naar het velletje keek dat zich zo schoon op de jus legde, moest ik ineens denken aan die ene zomer, bij opa. Op het domein van die barones. Ik moet toen negen geweest zijn. Of elf. Of daartussenin.

Er zijn ziektes die je zonder pardon meesleuren, en er zijn ziektes die je eerst nog een beetje beschutting gunnen. Prostaatkanker hoort bij die laatste soort. Dankzij hormoontherapie zit je een tijdlang onder een stevige paraplu. Het voelt als een onzichtbare makker die af en toe je jas rechttrekt, zegt dat je niet te snel moet lopen, en zwijgend verder loopt. Abiraterone, enzalutamide , mooie namen, kleine generaals die de boel nog even op orde houden. Ze geven tijd. Niet oneindig, maar genoeg om iets te doen met de dagen die je hebt: ademen, lachen, soms joggen, een zondagse wandeling, een blog schrijven dat niemand hoeft te lezen om toch geschreven te zijn.

Slecht horen is een kunst op zich. Vroeger kon ik er nog aardig mee wegkomen. Mijn oren waren toen al even betrouwbaar als een oude radio met losse draadjes, maar mijn brein plakte de boel nog netjes dicht. Hoorde ik “bakker… half elf”, dan puzzelde ik daar doodleuk van: “Morgen naar de bakker om half elf.” Klaar, niemand die iets doorhad.

Een jaar of tien geleden, toen dat hele Da Vinci-circus op gang kwam, spraken de dokters erover alsof het de wederopstanding van Christus betrof, maar dan met scalpels in plaats van brood en vis. Een robot die je prostaat er zo elegant uitsnijdt dat je haast zou denken dat hij er nadien nog een strikje rond legt. De medische wereld sprak over niets anders: dé revolutie, hét wonder, de toekomst.

Het is dus weer zover.

“Mr willy, jij ziet een spin lopen en je maakt er gelijk een heel verhaal van.”

Soms denk ik dat ze hierboven met een vergrootglas naar mijn dossier kijken. “Hopeloos geval,” staat er dan waarschijnlijk in rode inkt bijgeschreven. Niet omdat de artsen me al hebben opgegeven,die smeden nog steeds dapper nieuwe plannen , maar omdat er momenten zijn dat ik mezelf amper bijeen kan rapen. Het geheugen laat steken vallen, de hormonen gieren als pubers op een schoolfeest, en ik ben soms zo moe dat ik zelfs geen zin heb om mijn cappuccino te roeren. En dat, zeker in de hemel, wordt ernstig genomen.

Ze zeggen het met de beste bedoelingen, hoor. Altijd met een warme stem, een schouderklop of een begripvolle frons.

Ze bestaan nog: nonnen die het voortouw nemen.

Vijf dagen lang hebben we wat rondgezworven. Een hapje Zeeuws-Vlaanderen, een kruimel Oost-Vlaanderen. Bossen die nog roken naar vroeger en dorpjes die sliepen alsof ze al decennia uit het geheugen van de GPS gewist waren.Maar het ging niet alleen om rust. Nee, er lag nog een lijk in de kast. Een schilderij, met de blik van een clown die mij al jaren zat aan te staren alsof hij elk moment mijn testament wilde ondertekenen. Prachtig vond ik het, ik had het dolgraag ergens opgehangen, maar Mevr willy was onverbiddelijk.  Eén clown in huis is al meer dan genoeg, zei ze. En je raadt wel wie ze daarmee bedoelde.

Nou, ik weet het, Mr willy is geen jong veulen meer. Eerder een bok op rust. Een krakkemikkige kankerlijer met meer littekens dan tanden, meer pillen dan plannen, en een stem die klinkt alsof ie elke ochtend een handvol schuurpapier naar binnen werkt. Maar soit, ik heb mijn diensten bewezen. Jarenlang zat ik daar, met een kartonnen boek in de ene hand en mijn beste rochelstem in de andere, me te verkneukelen op de Grote Klassiekers der Kinderliteratuur.Ik heb gehuild als de wolf in de drie biggetjes. Gebruld als de wolf in Roodkapje. En gevloekt als de wolf in de zeven geitjes. Altijd de wolf. Altijd de slechterik. Behaard, ongeschoren, gebit op half zeven. Opa als monster, het is een rol die je er gratis bij krijgt.En nu? Nu is mijn kleinzoon bijna tien. En hups, daar gaat de sprookjesfase. Ontslagen, bedankt voor bewezen diensten, zoek maar ander werk, stemacteur met longemfyseem. De tijden dat hij nog bang werd van mijn gehijg achter de kastdeur, die zijn bijna voorbij.

Nou mensen, het is zover. Les 7 staat online. In de grote cursus “Wat te doen na uw dood – voor beginners”, waarin ik als voorlopig-niet-overledene stage loop op wolk 7B, heb ik deze week een nieuw hoofdstuk afgewerkt: Harpspelen voor Dummies.

Ze zeggen wel eens dat een mens goud waard is. Nou, dat klopt aardig – als je gezond bent en je onderdelen op de zwarte markt te koop zet.

Sommige lichaamsdelen beginnen na een tijdje  een eigen willetje te ontwikkelen. Eerst zijn ze gewoon dienstbaar — trouw als een hond, stil als een braaf orgaan hoort te zijn — maar dan, op een dag, beginnen ze zich te roeren. Letterlijk.

De wedloop naar superintelligentie

Dat grijs campertje van ons, die fiere reiskameraad, lag de voorbije maanden op de grens van terminaal. De banden waren afgesleten tot op het bot, de remmen piepten als een doodsklok, de koppeling hing nog maar met een laatste vezel vast en de ophanging kraakte alsof hij zijn eigen gewrichten voelde.

op 31.10.1953 zond de BRT haar eerste programma uit: de huwelijkplechtigheid van prinses Joséphine-Charlotte van België met groothertog Jean van Luxemburg. Bewust herinner ik me dat niet, ik was toen juist 2 maanden oud.De eerste TV in huis kwam een paar jaar later, een afdankertje van mijn grootvader. Ik zal toen een jaar of 5 geweest zijn. 

Er zijn van die dagen dat je jezelf wijsmaakt dat het allemaal nog best meevalt. Je kijkt in de spiegel en denkt: “Nou, eigenlijk niet slecht voor iemand die al half in de uitverkoop staat.” Dus trek je stoer je loopschoenen aan, maakt twee rondjes rond de keukentafel — en dan plof je neer met een cappuccino. Niet uit luiheid, wel omdat de motor weigert. Je geeft gas, en wat krijg je? Gesputter.

Ik dacht dat ik het wel wist.

Je moet het maar even proberen te bevatten. In het zichtbare heelal — alleen al het deel dat we met onze telescopen kunnen zien — zitten naar schatting 2.000 miljard sterrenstelsels. Elk daarvan telt tussen de 100 en 400 miljard sterren. Dat zijn dus, met een slag om de Melkweg, meer sterren dan er zandkorrels liggen op alle stranden ter wereld. En dan tel ik Blankenberge nog niet eens mee.

Nog een maand en dan is het vijftig jaar geleden.

Nou, morgen, of vandaag, hangt er vanaf wanneer je dit leest, is het zover: ik ben 72. Klinkt oud, hé? Alsof je ineens tot de categorie “antieke meubelen” behoort, met hout dat kraakt bij elke stap. Maar het wonderlijke is dat het getal zelf veel jonger oogt dan ik. Tweeënzeventig is een getal vol leven: het zit barstensvol delers, het speelt vrolijk mee in de meetkunde en zelfs in de kosmos schuift het de sterren een graadje op. Ikzelf schuif al jaren wat krommer over straat, maar dat telt blijkbaar niet mee in de wiskunde.

Voorwoord

“Gvd, Willy, zit ge nu weeral cappuccino te drinken?” hoor ik Mevr willy zuchten, terwijl ze mijn kopje bekijkt alsof ik er net een levende goudvis in heb verdronken. “Al die jaren hebt ge al genoeg schuim binnengekapt om heel Wommelgem onder water te zetten.”“Nee, nee, schatje, da’s toch wel overdreven,” probeer ik nog," en daarbij chat GPT zegt dat het goed is voor mij" . Maar ze kijkt me aan met die blik die zelfs het Fort van Wommelgem zou doen instorten.“Ha ja? Te veel is te veel. Vraag dat dan maar eens aan uw dikke digitale vriend, die zal dat wél bevestigen.”

“Vroeger was alles beter.”

Ze zeggen weleens dat je, tegen het einde, een brief moet nalaten voor je nabestaanden. Iets dat blijft wanneer jij er niet meer bent. Geen idee of ik dat zelf ooit echt ga doen, maar als ik er eentje zou schrijven, dan zou hij er ongeveer zo uitzien:

Ze hebben mij dus nog maar eens bestraald. Niet om licht te geven in het donker — al zou dat op het toilet soms best handig zijn — maar omdat er opnieuw indringers zaten in mijn lijf. Niet groot, niet alarmerend, maar wel verontrustend genoeg om actie te ondernemen.

Buurman Dries is al jaren stervende.

En nou dacht ik een tijdje geleden slim te zijn. Ik vroeg ChatGPT: “Hoeveel R’s zitten er in carry forward?”En ja hoor, de computer klonk heel stellig: “Drie!”

Of hoe je tegenwoordig eerst een feestzaal boekt, en dan pas een lief zoekt

Hoe vergeet je dat je ooit sterk was?

Lang geleden dat ik nog zo eens gewoon een kort verhaal gepubliceerd heb. Kort, pretentieloos. 'n beetje melancholisch. Is hiermede gebeurd

Over prostaatkanker bestaan al bibliotheken vol studies. Over PSA, behandelingen, bijwerkingen, en ga zo maar door. Maar nu is er voor het eerst een onderzoek dat niet over onszelf gaat, maar over de mensen die dag in dag uit naast ons staan: onze partners.

Er was een tijd dat ik gewoon door de lentes liep, zonder erover na te denken. Ze waren mooi, zeker, maar ik zag ze niet echt. Want er kwamen altijd nieuwe aan, als treinen die netjes bleven binnenrijden, uur na uur. Je stapte gewoon in de volgende, zonder op de klok te kijken.

Recyclageparken? In de goeie ouwe tijd wisten ze niet eens hoe je dat moest spellen. Afval sorteren deden enkel de honden, die verstopten hun botten. De mensen groeven wat dieper en kieperden er gewoon alles bij.

Stilte is niet de afwezigheid van woorden. Het is de plek waar woorden worden geboren, als je zwijgt.

En na zo'n rectaal onderzoek denk je , nou kan ik alles aan : een biopsie, dat zal wel meevallen.Een prikje, wat gedoe, en dan weer naar huis met een koekje en een folder.

Nou, daar staat-ie dan, mijn nieuwste pennenvrucht in Kanker voor Dummies: een ode aan het intiemste van alle medische toneelstukken – het urologisch consult. Of, zoals ik het zelf maar heb genoemd: Het theater van de Tastende Vinger.

Het was de laatste halte van ons verlof, en eerlijk gezegd had ik het niet beter kunnen timen.

Ik had jullie eigenlijk een blog over Banneux beloofd. Maar zoals men zegt: nood breekt wet, en soms ook koppelingen.

Ons verlof zit halverwege. Even een tussenstop over huis voor Moederdag — feestje bouwen, taart eten, glaasje Cava — maar maandag trekken we weer weg. Vermoedelijk opnieuw richting Ardennen, al ligt er nog niets vast. Het avontuur begint meestal pas als we al onderweg zijn.

Titel: Op zoek naar Clemenciet