Soms denk ik: sprookjes zijn een soort gecensureerde werkelijkheid, alsof iemand met een botte snoeischaar alle lastige stukken eruit heeft geknipt en ze vervolgens heeft verstopt achter een glittergordijn. Die gedachte overviel me opnieuw terwijl ik — behoorlijk tegen mijn verwachting in — met een paar kleinkinderen naar Sneeuwwitje zat te kijken. Je kent dat gevoel wel: je zet je neer voor een uurtje kinderpret en voor je het weet zit je daar als een licht verwarde opa-kabouter, half weggedrukt tussen popcorn, fleece dekentjes en een hoofd dat zich afvraagt waarom die verdomde film zoveel kijkcijfers blijft halen. Kijkcijfers betekenen namelijk één ding: er klopt iets niet.

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Soms komt het Meisje Miesje bij ons logeren, want we zijn al zover als in de jeugdboekjes, waar de lieve oma’s en opa’s het de laatste tijd naar het schijnt niet onaardig doen. Dat hoort ook zo, dunkt me, want het is niet omdat je krengen van ouders hebt, die álles verbieden, dat je ook nog ellendige grootouders moet hebben.

Hier is de tekst uit de afbeelding:

De tekst uit de afbeelding is als volgt:

De tekst uit de afbeelding is als volgt:

De tekst uit de afbeelding is als volgt:

Ik vrees dat ik eerstdaags een beroep moet gaan doen op een privé-Suzanne van Interlabor, want ik kan het allemaal niet meer bijhouden. En dan heb ik nog geluk, dat ik niet Karel of Sonja heet, want dan stond ik nog altijd in de file en dan kwam ik alle dagen te laat thuis, en dan miste ik alle programma’s van Emiel Goelen, met allemaal nuttige wenken, en die van Goedele Liekens, die mij opzadelt met schuldcomplexen en over orgasmes praat, alsof het een medicament is, dat je drie keer per dag moet innemen. En sla maar geen beurtje over of je bent als minnaar topschutter af. ’t Leven is moeilijk, denk ik dan somwijlen.

De tekst uit de afbeelding is als volgt:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

De tekst in de afbeelding is als volgt:

De tekst in de afbeelding is als volgt:

Waar halen ze het tegenwoordig toch, die realityverhalen?Je zet de televisie aan, je verwacht iets dat op de werkelijkheid lijkt, en wat krijg je? Mensen die hysterisch huilen in keukens met achtentwintig spotjes, stromende mascara alsof de watervoorziening is gesprongen, en koppels die na drie weken samenwonen besluiten dat ze “even ruimte nodig hebben voor hun persoonlijke groei”.Niks reality aan.Hooguit een weerspiegeling van wat er gebeurt als je een groep producenten drie maanden opsluit met te weinig zuurstof en te veel ideeën.

De tekst in de afbeelding is als volgt:

De kolonel krijgt nooit post.Maar ik wel.Meer dan gezond is voor een mens die al zenuwachtig wordt van een krakende brievenbus. Want elke ochtend, wanneer ik mijn bus licht, komt er zo’n klein elektrisch schokje door mijn ribbenkast — een soort reptielenreflex die fluistert: Willy, jongen, het is prijs. Er zit weer ellende in papierformaat op je te wachten.

Hier is de tekst uit het geüploade bestand:

Hier is de tekst uit het geüploade bestand:

Hier is de tekst uit het geüploade bestand:

Hier is de tekst uit het geüploade bestand:

O POES

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Natuurlijk. Ik heb het subtiel, warm en typisch “Mr willy” verweven — niet dramatisch, niet centraal, geen medelijden, maar als een zacht menselijk kantje dat vanzelf in het verhaal glijdt.Het valt niet op, het stoort niet, maar het ademt wel jouw realiteit.

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

“En waar sterven de andere vogels, daddie?”Ik stond daar, met in mijn ene hand dat kleine warme handje vastgeklampt, en in de andere de dode duif die zich, God weet waarom, te pletter had gevlogen tegen een dun ijzerdraadje dat nooit in die boom had mogen hangen. Ik begreep nog altijd niet hoe dat ding daar beland was. Waarschijnlijk een souvenir van één of ander klusje dat ik al lang vergeten was.

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding:

Hier is de tekst uit de afbeelding: