test

test

test

Wat tv-kijken betreft hebben wij nog altijd een goede taakverdeling: ik krijg de zapmachine, en Mevr willy kiest de programma’s.

Mijn vrouw beweert dat ze hem niet kent, maar ik heb zo mijn twijfels. Er moet ooit een Zjee­ráár in haar leven zijn geweest. Met een ‘j’ en een accent aigu, want ze spreekt zijn naam altijd uit op z’n Frans. Niet op tedere momenten, nee — alleen als ik haar iets zeg wat haar huishoudbudget bedreigt.

Ze zeggen weleens: het is net als fietsen — als je het eenmaal kunt, verleer je het nooit meer. Wat ze er niet bij zeggen, is dat je na je zeventigste eerst een half uur moet zoeken naar het zadel, en daarna nog een uur naar je moed.

Dikwijls denk ik eraan terug. Aan die tijd dat ik een echte boekenwurm was. De tijd tijd dat ik alles las wat een kaft had. Non-fictie, biografie, geschiedenis, filosofie. Maar ook actie, avontuur, misdaadromans, gruwelijke thrillers, spionagedossiers met ingebouwde minirock. Ik las wat los en vast zat: over de brand van Rome, de slag bij Gettysburg, het brein van Einstein of van de moordenaar.

Waar zijn de bossen gebleven, en de wolven die je verslonden?

Ik hou van handen.

Als er een brief van Bioforum in mijn brievenbus zit, denk ik meteen aan sojabonen. En aan tuinkabouters.Voor dat laatste had ik lang geen sluitende verklaring.Of misschien toch wel.

Er wordt tegenwoordig zoveel geschreven over gezonde voeding dat je er spontaan het eetlustverlies van krijgt. Je hoeft maar een boek open te slaan over gezondheid — en hup, je krijgt een preek waar zelfs een kloosterzuster rode oortjes van zou krijgen. Over suiker, over vet, over E-nummers en microplastics. Zelfs het kopje kamillethee waarmee je je dag besluit, schijnt bij langdurig gebruik je nieren op te vreten.

Irma en Maurice

Ze hebben tegenwoordig de mond vol van recycleren. Er bestaan hele campagnes rond, onderwijsmodules, apps, en binnenkort ongetwijfeld ook een staatssecretariaat. Ik zie het al voor me: een departement “Hergebruik & Herademing”, met een kabinet vol jonge mensen in gerecycleerde pakken, biologisch afbreekbare sneakers en een koffiemok uit bamboe. En als je daar op bezoek komt, krijg je water geserveerd in een kartonnen beker die na gebruik wordt omgetoverd tot een vogelnestje.

Sommige mensen hebben een mening. Anderen hébben niet alleen een mening, maar dragen ze ook uit, alsof het een haute couture jasje is dat je enkel mag aantrekken als de camera's draaien en de lichtjes goed staan. Je vindt ze meestal op televisie: gladjes, vlot, en strategisch gelakt. Ze hebben titels, rang, een watermerk van autoriteit en vooral: ze zeggen dingen. Zinnen die klinken. Zinnen die glanzen. Zinnen die soms zelfs rijmen — maar als je goed luistert, dan merk je: ze betekenen eigenlijk niets.

Er zijn wandelingen die ge niet zozeer maakt om uw spieren te oefenen, maar om uw hoofd een beetje bijeen te rapen. Ze zeggen dat dat helpt voor het geheugen. Dat ge met elke stap de gaten in uw kop terug kunt vullen, zoals een regenput die vanzelf volloopt. Pfff. Bij mij loopt er meer uit dan in, zeker met dat chemobrein. Dat hoofd van mij is precies een vergiet: het laat alleen nog de grootste stukken door.